உன்னைப் போல் ஒருவன் - திரைப்படம் பார்த்த கதை..!

19-09-2009

என் இனிய வலைத்தமிழ் மக்களே..!

இந்தத் திரைப்படத்தினை நேற்றே பார்த்துவிட்டாலும் உடனடியாக பதிவு போட முடியாமல் கோபப்பட வைத்த சூழல் உருவாகியிருந்ததால் பதிவிட முடியவில்லை. அதனால் என்ன குடியா முழுகிப் போச்சு..? அப்படிங்குறீங்களா..? சரி.. சரி.. விடுங்க..


நேற்று மாலை உதயம் திரையரங்கிற்குச் சென்றபோது பேண்டு, வாத்தியம் முழங்க வரவேற்பு கொடுத்தார்கள். காது கிழிந்துவிட்டது. வயது வித்தியாசம் இல்லாமல் பல கமல் ரசிகர்கள் குத்து டான்ஸ் ஆடிக் கொண்டிருக்க.. வாய் வலிக்க, கை வலிக்க இசையமைப்பாளர்கள் இசைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அத்தனையும் கமல் படத்தின் பாடல்கள்தான்.

வண்டியை நிறுத்துவதற்குள்ளாக என்னிடம் வந்த ஒரு ஆள் கை நிறைய டிக்கெட்டுகளை வைத்துக் கொண்டு "எத்தனை ஸார் வேணும்..? 60 ரூபா டிக்கெட் நூத்தி அறுபது ரூபா ஸார்.." என்றார். திக்கென்றானது எனக்கு..

அவனை விலக்கிவிட்டு கவுண்டருக்கு போனால் அதற்குள்ளாக ஹவுஸ்புல் போர்டு. நான் போனதே ஐந்தே கால் மணிக்குத்தான். கூட்டம் இருக்கும் என்று நினைத்துத்தான் சீக்கிரமாக போனேன். அதுக்குள்ள டிக்கெட்டை கொடுத்து முடிச்சுட்டாங்க.. நிமிடத்தில் என்னைச் சுற்றிலும் ஒரு ரவுடிகள் கூட்டம். அத்தனை பேர் கையிலும் கத்தை, கத்தையாக டிக்கெட்டுகள்.

அறுபது ரூபாய் டிக்கெட்டுகள் 160 ரூபாய்.. 55 ரூபாய் டிக்கெட்டுகள் 150 ரூபாய். கோபமான கோபம் பொங்கியது. தலைக்கு மேல் ஹவுஸ்புல் போர்டை மாட்டிக் கொண்டு ஹாயாக உட்கார்ந்திருந்த கவுண்ட்டர் ஆளிடம் டிக்கெட் உன்னைப் போல் ஒருவன் படத்திற்கு டிக்கெட் கேட்டேன். "இல்லை.." என்றார். "வெளில விக்குறாங்களே..?" என்றேன். "வாங்கிக்குங்க..?" என்றார். "அப்புறம் எதுக்கு நீங்க உள்ள உக்காந்திருக்கீங்க..?" என்றேன்.. கொஞ்சம் முறைத்துப் பார்த்தார்.

"கத்தை கத்தையா டிக்கெட்டை வைச்சு கண்ணு முன்னாடி அநியாய விலைக்கு வித்துக்கிட்டிருக்கான்.. ஹாயா உள்ள உக்காந்துக்கிட்டு இல்லைன்னா என்னங்க அர்த்தம்..?" என்றேன். "எனக்குத் தெரியாது ஸார்.." என்றார். "ஏன் உங்களுக்கு கண்ணில்லையா..? எந்திரிச்சு நின்னு பாருங்க தெரியும்.." என்றேன். "எதா இருந்தாலும் உள்ள மேனேஜர் இருக்காரு. அவரைப் போய் பாருங்க.." என்று சொல்லிவிட்டு அடுத்த கவுண்ட்டருக்கு போய் அமர்ந்து கொண்டார்.

தியேட்டரின் உள்ளே போய் "மேனேஜரை பார்க்கணும்.." என்றேன். "அவர் இப்பத்தான் வெளில போனார். ஏழு மணிக்குத்தான் வருவாரு.." என்றார்கள். "வெளில பிளாக்ல இவ்ளோ டிக்கெட் விக்குறாங்களே.. கேட்கவே மாட்டீங்களா?" என்றேன்.. அலுவலக ஊழியர்கள் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டார்கள். கையில் கம்புடன் செக்யூரிட்டி தோற்றத்தில் இருக்கும் ஒருவர் "எதா இருந்தாலும் மேனேஜர்கிட்ட கேளுங்க ஸார்.. எங்களுக்குத் தெரியாது.. நாங்களா டிக்கெட் கொடுத்தோம். கொடுத்தவனை கேளுங்க.." என்று லேசாக சன்னமான குரலில் முணுமுணுத்தார்.

பிளாக்கில் விற்கும் ரவுடி கும்பலுக்கு நடுவே தியேட்டர் யூனிபார்ம் அணிந்த ஒருவரும் நின்று கொண்டு பணம் வாங்கிக் கொண்டிருந்ததை பார்த்தேன். இன்னும் கொஞ்சம் கோபம் பொங்கியது. நேராக அவரிடம் சென்று.. "எனக்கு தியேட்டர் விலைக்கு டிக்கெட் வேணும்.." என்றேன்.. ஒட்டு மொத்தக் கூட்டமும் என்னமோ பைத்தியக்காரனை பார்ப்பதைப் போல் என்னை பார்த்தது.

அந்த ஊழியர் என்னை முறைத்துப் பார்த்துவிட்டு உள்ளே ஓடினார். ரவுடிகளும் ஏதோ சினிமா வில்லனுக மாதிரி முறைத்துப் பார்த்தபடியே போக.. அடுத்து என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் நின்றேன்.

அப்போது தொடர்ச்சியான ஹாரன் சப்தத்தோடு போலீஸ் பைக்கில் ஒரு போலீஸ்காரர் வந்தார். கூட்டத்திற்கு நடுவே வந்து நிற்க.. ரவுடிகளின் லஞ்சப் பணம் கொஞ்சம் அவர் கைக்கு மாறியது. அதற்குப் பின் முகத்தில் ஒரு வெற்றிப் புன்னகையுடன் கிளம்பிய அவரது பைக்கின் முன்னால் போய் நின்று "ஏன் ஸார்..? இப்படி உங்க கண்ணு முன்னாடியே பிளாக்ல விக்குறானுகளே.. இதையெல்லாம் கேக்காம நீங்க பாட்டுக்கு கிளம்புறீங்க..?" என்றேன்.

"நீங்க யாரு..?" என்றார் அவர். "நான் பப்ளிக் ஸார்.. எனக்கு டிக்கெட் இல்லைன்றான்.." என்றேன். "கவுண்ட்டர்ல கொடுத்தா வாங்கிக்குங்க.. இல்ல பிளாக்ல வாங்க முடியும்னா வாங்குங்க.. இல்லேன்னா கிளம்புங்க.." என்று சொல்லிவிட்டு நொடியில் பைக்கை உசுப்பிவிட்டுவிட்டு தப்பியோடிவிட்டார்.

நான் அவருடன் வாக்குவாதம் செய்வதைப் பார்த்தபடியே இருந்த ரவுடிகள் கூட்டம் தூரத்தில் இருந்தே என்னை கவனித்தபடியே இருந்தார்கள். எனக்கு என்ன வேகம் வந்ததோ தெரியவில்லை. சுற்றி நின்ற கூட்டத்தைப் பார்த்து கத்திக் குவித்துவிட்டேன். "எல்லாம் உங்களாலதாண்டா.. ஒருத்தனாவது உதவிக்கு வர்றீங்களாடா..? காசு இருக்குதுன்னு நிறைய பேரு அள்ளி வீசுறதாலதான் அவன் கொள்ளையடிக்கிறான். ஏண்டா நாய்களா கொடுக்குறீங்க?" என்று கத்தினேன்.(இந்த வாரம் முழுக்கவே ரொம்ப டென்ஷனா இருக்கு) கூட்டம் வேடிக்கைதான் பார்த்ததே ஒழிய.. உதவிக்கு வரவில்லை..

கொஞ்சம் ரிலாக்ஸாக படிக்கட்டுகளில் அமர்ந்திருக்க.. இப்போது போலீஸ் ஜீப்பில் நான்கைந்து போலீஸார் வந்தார்கள். அவர்கள் வந்ததும் ரவுடிகள் கும்பல் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்து ஆளாளுக்கு ஏதோ கொஞ்சம் பணத்தை சேர்த்து ஜீப்பில் வந்த சப்-இன்ஸ்பெக்டர் வேஷத்தில் இருந்த ஒருவரின் கையில் திணித்தார்கள். அவர் ஸ்டைலாக அதை பேண்ட் பாக்கெட்டில் போட்டுக் கொண்டு நடையைக் கட்டினார்.

அதே ஜீப்பில் இன்னொரு பெண் எஸ்.ஐ.யும் வந்து இறங்கினார். ஆம்பளை போலீஸ்தான இப்படி.. இவங்ககிட்ட சொல்லலாம்னு அந்தம்மாகிட்ட போய் சொன்னேன்.. "இப்ப உங்களுக்கு என்ன வேணும்? டிக்கெட்தான.. வாங்கித் தரேன்.. அத்தோட விட்ருங்க.." என்றார். "அதெப்படிங்க. எத்தனை பேர்கிட்ட எவ்ளோ காசு கொள்ளையடிக்கிறாங்க தெரியுமா..?" என்றேன்.

"அதுக்கு நான் என்ன பண்றது..? நானா காசு கொடுக்கச் சொல்றேன்.. கொடுக்கறவனும் உங்களை மாதிரி பப்ளிக்தான.. அவனைப் போய் கேளுங்க.." என்றார். "நீங்கதான ஆக்ஷன் எடுக்கணும்..? நீங்களே கண்டுக்காம இருந்தா எப்படி?" என்றேன். "என்னால ஒண்ணும் பண்ண முடியாது.. தியேட்டர்காரனே கத்தை, கத்தையா கொடுக்கும்போது நாங்க என்னங்க பண்ண முடியும்..? வேண்ணா ஸ்டேஷனுக்கு வந்து கம்ப்ளையிண்ட் கொடுங்க.. பார்க்கலாம்.." என்றார்.

"எதுக்குங்க ஸ்டேஷனுக்கு வரணும்..? இப்ப உங்க கண்ணு முன்னாடி.. அதோ அங்க விக்குறாங்க.. பாருங்க.. என்ன சொல்றீங்க..?" என்றேன். "எனக்குத் தெரியாது.." என்று சொன்னவர் விறுவிறுவென்று தியேட்டரைவிட்டு வெளியேறிவிட்டார்.

அப்போது ஒருவர் என் அருகில் வந்து "ஸார் ஒரு 55 ரூபா டிக்கெட் இருக்கு வேணுங்களா?" என்றார். நான் அவரை முறைத்துப் பார்க்க.. "கூட காசு வேணாம் ஸார்.. என் பிரெண்ட்டுக்காக வாங்கினது. அவன் வரலேன்னுட்டான்.. யாரையாவது கூட்டிட்டுப் போலாம்னு பார்க்குறேன்.. அதான் நீங்க வந்தீங்கன்னா..?" என்று இழுத்தார்.

எனக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல்.. சிறிது மெளனமாக இருந்தேன். அவரும் பேசாமல் நின்று கொண்டிருந்தார். ஒரு நிமிட யோசனைக்குப் பின் வந்த வேலையை பார்ப்போம் என்று நினைத்து பணத்தைக் கொடுத்து டிக்கெட்டை வாங்கிக் கொண்டேன். ரவுடிகள் கும்பலும், போலீஸ் கும்பலும், காசை அள்ளி வீசிய கும்பலும் என்னையவே முறைத்துப் பார்ப்பதை பார்த்தது ஏதோ செய்யக்கூடாத தப்பை செய்துவிட்டவன் போல் தெரிந்தது.

காசு இருக்கிறவன் செய்ற தவறு.. காசில்லாதவனை எப்படியெல்லாம் பாதிக்கும்னு தியேட்டருக்கு போனா ஈஸியா கண்டுபிடிச்சிரலாம். இப்பக்கூட பாருங்க.. நேத்து நான் 160 ரூபாய் கொடுத்திருந்தால்.. அது எனது நான்கு நாட்கள் சாப்பாட்டுக்குரிய பணத்தினை ஒரே நேரத்தில், ஒரே நாளில் செலவு செய்தவனாக இருப்பேன்.

இந்தப் பணத்தை நான் சம்பாதிக்க வேண்டும் எனில் நான் என்ன செய்வேன்..? நான் இப்போது செய்து கொண்டிருக்கும் வேலைக்கு நியாயமான சம்பளம் எவ்வளவோ அதைவிட சற்றுக் கூடுதலாக நியாயத்திற்குப் புறம்பாக வசூலித்தால்தான் இது போன்று எனக்கு வருகின்ற கூடுதல் அநியாய செலவுகளைச் சமாளிக்க முடியும்.. ஆக.. ஒருவரின் தவறு.. அப்படியே தொடர்கதையாய் போய்க் கொண்டேதான் இருக்கும். இதுதான் இந்த நாட்டில் மேலே இருந்து கீழேவரைக்கும் நடந்து கொண்டேயிருக்கிறது.

காவல்துறையினருக்கு அலுங்காமல், குலுங்காமல் மாமூல் கிடைத்துவிடுகிறதாம். தினம்தோறும் உதயம் தியேட்டரில் இருந்து கிடைக்கும் மாமூல் வசூலே ஒரு ஷோவுக்கு 5000 ரூபாய் என்கிறார்கள். நாலு ஷோ என்றால் கணக்குப் போட்டுக் கொள்ளுங்கள்.. 20000 ரூபாய்.. ஒரு நாளைக்கு 20000 என்றால் ஒரு மாதத்திற்கு..? ஸ்டேஷனில் மொத்தம் பத்து பேர் இருக்கிறார்கள் என்றால் அதனை வாரந்தோறும் அவரவர் பதவிக்கேற்றவாறு பிரித்துக் கொள்வார்களாம்.. ம்.. கொள்ளையடிச்சா போலீஸ்கிட்டதான் போய் சொல்லணுமாம்.. இவங்க இப்படி கொள்ளையடிக்கிறதை யார்கிட்ட போய் சொல்றது..?

இந்த இறுக்கமான சினிமா பார்க்கும் மூடே இல்லாத சூழலில் படம் பார்க்க உட்கார்ந்தால், எனக்குள் என்ன ஏறியிருக்கும்.. என்ன இறங்கியிருக்கும்..?

அண்ணன் கமல் வெடிகுண்டுகளை ஒவ்வொரு இடத்திலும் வைக்கும்போது இந்தத் தியேட்டரிலும் அப்படியொரு குண்டை வைக்கக் கூடாதா என்றுதான் எனக்குத் தோன்றியது.

இதைவிட பெரியதொரு திருப்பம் இடைவேளையில் நிகழ்ந்தது.

எனக்கு டிக்கெட் கொடுத்த அந்தப் புண்ணியவான், என் பக்கத்து இருக்கையில் அமர்ந்திருந்தார். அவரிடம் வழக்கம்போல சிவிக்சென்ஸ் பற்றி வகுப்பெடுக்க.. அவரோ அப்படி, இப்படி என்று நெளிந்தவர் இடைவேளையில் நான் வாங்கிக் கொடுத்த பாப்கார்னுக்கு மயங்கி உண்மையைச் சொல்லிவிட்டார்.

நான் பலரிடமும் கேள்வி கேட்டுக் கொண்டிருப்பதை பார்த்த ஒரு போலீஸ்காரர் இவரைப் பிடித்து இவரிடம் இரண்டு டிக்கெட்டுகளை கொடுத்து நண்பனுக்காக வாங்கியது என்று சொல்லி ஒரு டிக்கெட்டை என்னிடம் விற்று, என்னைத் தியேட்டருக்குள் அழைத்துச் செல்லும்படி சொன்னாராம். அவரிடமும் டிக்கெட் விலையை மட்டுமே வாங்கிக் கொண்டதால் தானும் அதைச் செய்ததாகச் சொல்லிவிட்டு "ஸாரி ஸார். நான் தலைவரோட தீவிர ரசிகன். இன்னிக்கு படம் பார்த்தே ஆகணும்ன்ற வெறியோட வந்தேன். அதான் தவிர்க்க முடியலை.. மன்னிச்சுக்குங்க.." என்றார்.

எனக்கு இருந்த மூடும் போச்சு.. இப்படியொரு மூடோட இடைவேளைக்குப் பின்னாடி படத்தை பார்த்தா எனக்குள் என்ன ஏறியிருக்கும்..? என்ன இறங்கியிருக்கும்..?

அடப் போங்கப்பா.. ஒரே அக்கிரமமா இருக்கு..!!!

Tweet