எந்த முகமது நமக்காகத் தீக்குளிக்கப் போகிறார்..?

08-02-2011

என் இனிய வலைத்தமிழ் மக்களே..!

கடந்த 20 நாட்களில் உலகத்தின் இரண்டு நாடுகளில் நடந்த புரட்சிகள், மக்களின் எழுச்சிக்கு முன் அரசியல் அதிகாரமெல்லாம் தூள் தூளாகிவிடும் என்கிற நிஜத்தை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டியுள்ளன.

டூனிசியாவில் கடந்த 26 வருடங்களாக கோலோச்சிக் கொண்டிருந்த சர்வாதிகாரி பென்அலி தனது குடும்பத்தினருடன் நாட்டை விட்டு ஓடியிருக்கும் நிலைமை தற்போது எஞ்சியிருக்கும் உலக சர்வாதிகாரிகளின் வயிற்றில் நிச்சயம் புளியைக் கரைத்திருக்கும்..

தனது நாட்டை ஐரோப்பிய நாடுகளில் ஒன்றாகவும், நாகரிகமான நாடாகவும், முஸ்லீம்கள் அதிகம் இருந்தாலும் மதச்சார்பற்ற சுதந்திரமான நாடாகவும் ஆக்கியிருக்கிறேன் என்று தம்பட்டம் அடித்திருந்த பென்அலி இன்று போய்த் தஞ்சமடைந்திருப்பது சவூதி அரேபியாவில்.

டுனீசிய முஸ்லீம் பெண்கள் பர்தா அணிவதால் மட்டுமே முஸ்லீமாக இருந்துவிடுவதில்லை. விருப்பம் இருந்தால் அணியலாம். இல்லாதவர்கள் சுதந்திரமாக இருக்கலாம் என்றெல்லாம் சுதந்திரம் கொடுப்பதைப் போல கதவைத் திறந்துவிட்டு காலில் கயிற்றைக் கட்டி வைத்திருந்த தந்திரக்காரரான பென்அலியின் வீழ்ச்சிக்கு வித்திட்டது ஒரு சாதாரணமான காய்கறிக் கடை வைத்திருந்த முகமது என்னும் இளைஞன் என்பதுதான் வரலாற்றின் சுவாரசியம்.

படித்தது பட்டம் என்றாலும் அதற்கேற்ற வேலை கிடைக்காததால் கிடைத்த வேலையைச் செய்வோம் என்றெண்ணி நடைபாதையில் காய்கறிக் கடை வைத்து வியாபாரம் செய்வதனை “லைசென்ஸ் எடுக்க வேண்டும்.. இல்லாவிட்டால் கடையை நடத்தக் கூடாது..” என்று சொல்லி முகமதுவின் கடையை அப்புறப்படுத்தியிருக்கிறது போலீஸ்.

இருந்த ஒரு வேலையும் போன ஒரு விரக்தியில் முகமது செய்த அந்த தீக்குளிப்பில் வெந்து போய்விட்டது டுனீசியா மக்களின் மனம். ஒரேயொரு தீக்குளிப்புதான். அந்த நாட்டையே ஒன்றிணைத்து ஒரு மகத்தான மக்கள் புரட்சியை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது.. டுனீசியாவின் வரலாற்றில் முகமதுவின் பெயர் புதிய சரித்திரத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது..

இது நடந்து சில நாட்களுக்குள் மிகச் சரியாக ஜனவரி 28-ம் தேதியன்று எகிப்தில் வெடித்த மற்றுமொரு புரட்சி இன்னமும் இறுதிக் கட்டத்தை அடையவில்லை. அதனை நோக்கி முன்னேறிச் சென்று கொண்டிருக்கிறது.

கடந்த 30 ஆண்டுகளாக அங்கு ஆட்சி செய்து வந்த ஹோஸ்னி முபாரக்கின் ஆட்சி கிட்டத்தட்ட முடியும் தருவாயில் இருந்தாலும், எந்த வழியிலாவது ஆட்சியில் அமர்ந்திருக்க வேண்டும் என்றே முபாரக் எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறார். புரட்சியாளர்களாக கொந்தளித்துப் போயிருக்கும் மக்கள், அதற்கு ஒருபோதும் வாய்ப்பு தர மாட்டோம் என்றெண்ணி அடுத்தடுத்த போராட்டங்களுக்குத் தயார் செய்து வருகிறார்கள்.

ஒவ்வொரு தேர்தலின்போதும் எதிர்க்கட்சியினரை கூண்டோடு பிடித்து சிறையில் தள்ளுவார் முபாரக். தேர்தலுக்கு சில நாட்களுக்கு முன்பு தன்னுடைய உண்மையான எஜமானன் அமெரிக்காவிற்கு பயணம் செய்து நான் இப்போதும் உங்களது விசுவாசமிக்க வேலைக்காரன் என்பதை பறை சாற்றிவிட்டு வருவார்.

தேர்தலில் வாக்குச்சீட்டுக்களை திருடுவது, கள்ள ஓட்டுப் போடுவது என்று நம்மூருக்கு சற்றும் குறையாமல் கில்லாடித்தனங்களைச் செய்து ஜெயித்துவிடுவார். அடுத்த ஒரு மாதத்தில் எதிர்க்கட்சியினரை விடுதலை செய்வார். இதுதான் சமீபத்திய 15 ஆண்டு காலத்தில் முபாரக் செய்து வந்த ஜனநாயக நடவடிக்கை.. ஒவ்வொரு முறையும் அவரை எதிர்த்து சரியான ஒத்துழைப்பு இல்லாமல் தோல்வியடைந்த புரட்சி, இந்த முறை உலகம் தழுவிய இணையம் மூலமாக வெற்றி கண்டுள்ளது.

உலகத்திலேயே அதிக அளவிலான அரசியல் கைதிகள் சிறையில் இருப்பது எகிப்தில்தான் என்கிறார்கள். மதச்சட்டம் கட்டாயமானது இல்லை என்றாலும் மதத்தின் பெயரால் பெண்களுக்கு எதிரான மனித உரிமை மீறல்களில் தனியிடம் எகிப்திற்கு எப்போதுமே உண்டு.

அரபு நாடுகளில் பொது எதிரியான இஸ்ரேலை ஒட்டிக் கொண்டிருந்துவிட்டு பாலஸ்தீன மக்களுக்கு விரோதமாக இஸ்ரேலுடன் பரிவுணர்வுடன் நட்புடன் இருந்து வருகிறது எகிப்து. பின்னணியில் அமெரிக்க அண்ணன் இருப்பது உலகமறிந்த விஷயம். ஆனாலும் எகிப்து மக்கள் கொடுத்து வரும் உதவிகளால்தான் இப்போதைக்கு பாலஸ்தீன காஸா பகுதி மக்கள் வாழ்ந்து வருகிறார்கள்.

எகிப்தின் இளைய தலைமுறை இன்றைக்கு தனது நாட்டைப் பற்றிச் சிந்திக்க ஆரம்பித்திருக்கிறது என்பதே மிகப் பெரிய விஷயம். வேலையில்லா திண்டாட்டம் என்பது உலகம் தழுவியது. இது இல்லாத நாடே கிடையாது என்றாலும், ஏதோ ஒரு வேலை கிடைத்துவிடுகிறதே என்ற நிலையில் வளர்ந்த நாடுகளும், வளர்ந்து வரும் நாடுகளின் நிலைமையும் இருந்து வருகிறது.

வேலையில்லா திண்டாட்டமும், ஏழ்மையும், அடக்குமுறையும்தான் இந்த நாடுகளில் புரட்சிக்கு காரணமாக இருந்திருக்கின்றன என்றாலும் அடிப்படையான காரணம் விழிப்புணர்வு. ஒரு இளைஞனின் மரணத்திற்கு அரசாங்கத்தின் ஜனநாயக விரோதமான விதிமுறைகளும், சர்வாதிகாரமும்தான் காரணம் என்று ஒரு சமுதாயமே பொங்கியிருக்கிறது. பாராட்டுக்கள்..

ஆனால் நமது நாட்டில் நாம் என்ன செய்கிறோம் என்பதை நினைத்துப் பார்த்தால் நமக்குத்தான் கேவலமாக இருக்கிறது...

முத்துக்குமார் என்னும் இளைஞன் தீக்குளித்தபோது நமக்குள் இந்த புரட்சிகர உணர்வு எழவில்லை. போராட்ட உணர்வு வலுப்பெறவில்லை. தூண்டிவிட வேண்டியவர்களே அணைத்துவிடவும் செய்தார்கள். அந்த அரசியல் சாக்கடையில் மீண்டும், மீண்டும் நம்மை நாமே திணித்துக் கொண்டு அசிங்கப்பட்டு போனோம்..

முகமது எந்த நோக்கத்திற்காக தீக்குளித்தானோ, அதே நோக்கம்தான் முத்துக்குமாருக்கும்.. ஆனால் புரிந்து கொண்டு அந்தத் தீக்குளிப்புக்கு உரிய மரியாதையைச் செய்தவர்கள் டுனீசியா மக்கள்.. புரிந்து கொள்ளவே விரும்பாமல் அதனை அவமானப்படுத்தியது நாம்தான்..

அவ்வளவு தூரம் போக வேண்டாம்.. சென்னையில் இருந்து 200 கிலோ மீட்டர் தொலைவில் இருக்கும் ஹைதராபாத்தில் உஸ்மானிய பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் தெலுங்கானா கோரி போராட்டத்தில் குதித்தபோது அந்த மாநிலமே எரிந்து கொண்டிருந்தது..

ஆந்திராவின் முன்னாள் முதலமைச்சர்கள் அஞ்சையாவும், சென்னா ரெட்டியும், விஜயபாஸ்கர ரெட்டியும்கூட கை வைக்கத் தயங்கிய தெலுங்கு சினிமாவுலகத்தை ஒரே நாளில் தரைக்குக் கொண்டு வந்த பெருமைக்குரியவர்கள் அந்த மாணவர்கள்..

எந்த முதலமைச்சரும், செய்தித் தொடர்புத் துறை அமைச்சரும் பதவியேற்றதும் மறுநாளே சினிமாவின் அதிபதிகளை சந்திப்பதை ஒரு மரியாதைக்குரிய விஷயமாக்கி வைத்திருந்தது தெலுங்குலகம். விடியற்காலை 3 மணிக்கெல்லாம் அரசு அனுமதி இல்லாமலேயே தியேட்டர்களில் சினிமா காட்சியை ஓட்டி மாநிலம் முழுவதையும் சினிமா மயமாக்கி வைத்திருந்த அந்த சினிமா பிரபலங்களையே 24 மணி நேரத்திற்குள் ஹைதராபாத்தைவிட்டு வெளியேறுங்கள் என்று அவர்கள் வீட்டு முன்பாகவே கோஷம் போட வைத்து வெற்றி கண்டது அந்த மக்களின் ஒற்றுமை..

ஆடிப் போனார்கள் அல்லவா..? போராட்டக் காலத்தில் வெளி வந்த அத்தனை படங்களும் ஓட முடியாமல் தவித்தன. சினிமா தியேட்டர்கள் கட்டாயமாக இழுத்து மூடப்பட்டன. என்.டி.ராமராவை எதிர்த்து சந்திரபாபு நாயுடு கலகம் செய்தபோது என்.டி.ஆரின் தொண்டர்கள்கூட சினிமா தியேட்டர்களை மூட முயற்சி செய்தும் முடியாமல் போயிருந்த சாதனையை இந்த தெலுங்கானா மாணவர்களும், மக்களும் செய்து காட்டியிருந்தார்கள். இவர்களது ஒருங்கிணைந்த போராட்டத்தினால் தெலுங்கானா மாநிலம் உருவாகத்தான் போகிறது. இதைத் தடுக்க மத்திய அரசால் நிச்சயம் முடியாது.

அப்படியொன்று நிகழும்பட்சத்தில் இந்திய அரசியல் சரித்திரத்தில் இந்திய விடுதலைக்குப் பின்னான புரட்சியில் முக்கிய இடத்தை தெலுங்கானா மக்கள் உறுதியாகப் பெறுவார்கள்..

இத்தனையையும் தமிழ்நாட்டில் அத்தனை பேரும் தொலைக்காட்சிகளில் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறோம். இருந்தோம். முத்துக்குமார் தீக்குளித்து இறந்தபோதும் அதே நிலைமையில்தான் இருந்தோம். இப்போதும் அப்படியேதான் இருக்கிறோம். ஈழம் என்கிற சொல்லையே அந்த உணர்வுள்ள ஊருக்கு நூறு பேர் மட்டுமே உச்சரித்து வருகிறார்கள். அந்த அளவுக்குத்தான் நிலைமை.

முத்துக்குமாரின் மரணத்தின்போது முகமதுவுக்கு எழுந்ததுபோன்ற ஒரு புரட்சியை ஏற்படுத்தியிருந்தால் முள்ளிவாய்க்காலில் படுகொலையான அப்பாவி மக்களையாவது காப்பாற்றியிருக்கலாம். மிச்சம், மீதியிருந்த விடுதலைப்புலிகளை சமாதானத்திற்கு தயார் செய்திருக்கலாம். தனி ஈழம் என்பதை உலகம் தழுவிய அரசியலுக்கு நம்மால் முடிந்த அளவுக்காவாவது கொண்டு போயிருக்கலாம். ஆட்டு மந்தைகளைப் போல் மேய்ச்சல் முடிந்ததும் கொட்டடிக்கு போய்ச் சேர்ந்தவர்களாய் மறுநாள் பேப்பரில் படித்துவிட்டு அமைதியாகிவிட்டோம். காரணம் சுயநலம்.. பச்சையான சுயநலம்.

சுயநலம் என்பது மக்களின் பொதுநலத்திற்கு எதிரானது. மக்களின் பொதுநலனுக்கு விரோதமானது சுயநலம் என்பதை நாம் நமது வாரிசுகளுக்குச் சொல்லித் தருவதில்லை.. அடுத்த வீட்டில் சாவு நிகழ்ந்தால்கூட வீட்டுக்கு ஒருவர் போனால் போதும் என்று கதவைச் சாத்திக் கொண்டு டிவி பார்க்கின்ற அளவுக்கு நமது வாரிசுகளுக்குள் சுயநலத்தை வளர்த்துவிட்டோம். நமக்கே ஒரு சோதனை ஏற்படுகின்றபோதுதான் அதனை பொதுவாக்கி அப்போதுதான் நான்கு பேரிடம் ஆலோசனையையும், உதவியையும் கேட்கின்ற அளவுக்கு கண் இருந்தும் குருடர்களாக இருக்கிறோம்.

எத்தனை கோடி ரூபாய் ஊழல்கள் நடந்தாலும் நமக்கென்ன அதைப் பற்றி..? நம்ம காசு இல்லையே..? நம்ம அக்கவுண்ட்ல இருந்து டைரக்டா எடுக்கலையே..? என் பாக்கெட்டுல இருந்து உருவலையே..? அப்புறம் என்ன என்கிற அளவுக்குத்தான் நமது சுயநலப் பண்பாடு பயன்பாட்டில் உள்ளது.

அது நமது பணம்.. கொள்ளையடித்திருப்பது நமது வாரிசுகளின் பணம்.. நாம் ஓட்டுப் போட்டு தேர்ந்தெடுத்த அரசியல்வியாதிகள் கொள்ளைக்காரர்கள். நம் கண் முன்பாகவே திருடுகிறார்கள் என்பதெல்லாம் நமக்கே தெரிந்தும் நாம் அலட்சியமாக இருக்கிறோம். காரணம் நாம் நேரடியாக இதில் பாதிக்கப்படவில்லை. அவ்வளவுதான்.. இந்த ஒரு அலட்சியம்தான் அரசியல்வியாதிகளுக்கும், அந்தப் போர்வையில் இருக்கும் ஜனநாயக விரோதிகளுக்கும் வாய்ப்பை ஏற்படுத்தித் தருகிறது..

அவன் எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் கொள்ளையடிக்கட்டும். அதில் கொஞ்சத்தை நமக்கு தேர்தலின்போது தரட்டும். வாங்கிக் கொள்வோம். போதும்.. என்ற இந்த பிச்சைக்காரத்தனம் நம்மை என்றாவது ஒரு நாள் டுனீசியா, எகிப்தில் போராடிய மக்களைப் போல் பிச்சையெடுக்க வைக்கத்தான் போகிறது.. அப்போது முத்துக்குமார், அல்லது முகமது என்ற பெயருடன் எவர் வந்து நமக்காக தீக்குளிக்கப் போகிறாரோ? பார்ப்போம்.