அலட்டல் பேட்டியால் மிஷ்கின் அவஸ்தை..!

11-11-2010

என் இனிய வலைத்தமிழ் மக்களே..!

இந்த மேட்டர் எப்படியென் கண்ணுக்குப் படாமல் போனது என்று தெரியவில்லை. ஜஸ்ட் மிஸ்ஸிங்..

தமிழ்த் திரையுலகின் சமீபத்திய சலசலப்பு, இயக்குநரான மிஷ்கின் சென்ற வார ஆனந்த விகடன் இதழில் உதவி இயக்குநர்களைப் பற்றிக் குறிப்பிட்ட சில வார்த்தைகள் அவர்களை மனவருத்தமடைய செய்துவிட்டது.

அந்தப் பேட்டியில் மிஷ்கின் சொல்லியிருப்பது இதுதான்..

“தமிழ் சினிமாவில் திரைக்கதை எழுதறவங்க குறைஞ்சுட்டாங்களே..?” என்ற கேள்விக்கு இப்படி பதில் சொல்லியிருக்கிறார் மிஷ்கின் :

“அதுதான் சார் என் கோபமும். இப்ப புத்தகம் படிக்கிற பழக்கம் குறைஞ்சிருச்சு. இன்னைக்கு வர்ற உதவி இயக்குனர்களை நினைச்சா எனக்கு கோபம் வருது. இப்ப என்ன புத்தகம் படிச்சுட்டு இருக்கீங்கன்னு கேட்டா, பாரதிராஜா, இளையராஜாவெல்லாம் படிச்சுட்டா சினிமாவுக்கு வந்தாங்கன்னு கேட்கிறான் ஒருத்தன். கெட்ட வார்த்தையிலேயே திட்டி அனுப்பிச்சுட்டேன்.

அவங்க வாழ்க்கையை, கிராமங்களை, மனிதர்களை படிச்சவங்க. படிக்காம படைப்பாளி ஆக முடியாது. சினிமா எடுக்கணும்னு சென்னைக்கு வர்ற சராசரி 21 வயது இந்திய இளைஞனுக்கு என்ன அனுபவம் இருக்கும்? வீட்டுக்கு பக்கத்தில் யாராச்சும் ஓடிப் போயிருப்பாங்க. அப்பா அம்மாவை போட்டு அடிச்சிருப்பாரு. இரண்டு கொலை தற்கொலை பார்த்திருப்பாங்க. ஒரு காதல் பண்ணியிருப்பான். ஆயிரம் தடவை சுய இன்பம் அனுபவிச்சிருப்பான். இதை தாண்டி என்ன வாழ்க்கை அனுபவம் இருக்கும்..? ஒரு சினிமா கோடிப் பேர் அண்ணாந்து பார்க்கும் விஷயம். நீங்க எல்லோரையும் பாதிக்கணும். அப்போ எவ்வளவு அனுபவம் வேணும். அதற்குப் புத்தகம் படிக்கணும். கத்துகிற ஆர்வம் இல்லாததால்தான் டிவிடி  பார்த்து சினிமா எடுக்க வேண்டியிருக்கு. சினிமான்னு இல்லை. தன்னைப் புதுப்பிக்காத கற்றுக் கொள்ளாத எந்தத் துறையும் விளங்காது.”

இதை படித்துவிட்டுதான் பெரும் கோபத்தில் கொந்தளித்துவிட்டார்கள் உதவி இயக்குநர்கள்.

இரண்டு, மூன்று நாட்களாக தங்களுக்குள்ளேயே கூடிப் பேசிக் கொண்டிருந்த உதவி இயக்குநர்கள் 70 பேர் கொண்ட குழுவாக உருமாறி நேற்று மாலை வடபழனி, குமரன் காலனியில் உள்ள தமிழ்நாடு திரைப்பட இயக்குநர்கள் சங்கத்தை முற்றுகையிட்டு மிஷ்கின் தங்களை அவமரியாதை செய்து பேட்டியளித்துள்ளார். அவர் மீது நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என்று கோரி மனுவைக் கொடுத்து அங்கேயே அமர்ந்து போராட்டத்திலும் ஈடுபட்டுவிட்டார்கள்.

இந்தப் பேட்டியை முன்பே படித்திருந்த இயக்குநர் சங்கத்தின் முக்கியஸ்தர்களெல்லாம் ஏற்கெனவே மிஷ்கின் மீது காண்டுவில்தான் இருந்தார்கள். சமீபத்தில் நடந்த இயக்குநர்கள் சங்கத்தின் ஆண்டு விழாவுக்குக்கூட மிஷ்கின் தனது சார்பாக ஒரு சின்ன பங்களிப்பைக்கூட வழங்க முன் வராத கோபமும் அவர்களுக்கு இருந்தது.

நேற்றைய போராட்டத்திற்கு முன்பாகவே இயக்குநர்களின் கோபத்தையும், மற்றும் உதவி இயக்குநர்களின் ஆவேசத்தையும் கேள்விப்பட்ட இயக்குநர்கள் சங்கத்தின் செயலாளர் ஆர்.கே.செல்வமணி மிஷ்கினிடம் தனது கண்டனத்தைத் தெரிவித்திருந்தாராம்.

சங்க செயற்குழுவில் இது பற்றி பேசப்படும் கட்டாயம் இருப்பதாகச் சொன்னதால். வேறு வழியில்லாமல் மிஷ்கின் ஒரு மன்னிப்பு கடிதத்தை இயக்குநர்கள் சங்கத்தில் ஒப்படைத்திருக்கிறார்.

அந்தக் கடிதத்தில் இருந்த வாசகங்கள் மறுபடியும் மிஷ்கின் சொல்லியிருப்பதை பிரதிபலிப்பதைப் போல் இருந்ததால் இதனை ஏற்க மறுத்த, உதவி இயக்குநர்கள் “மிஷ்கின் நேரில் வந்து மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும்.. விளக்கமளிக்க வேண்டும்” என்றெல்லாம் கொந்தளித்திருக்கிறார்கள். “மிஷ்கின் மூணாறில் இருக்கிறார். வந்தவுடன் பேசுவோம்” என்றெல்லாம் ஒரு வழியாகச் சொல்லி தற்போதைக்கு இந்தப் பிரச்சினைக்கு ஒரு புள்ளிஸ்டாப் போட்டு வைத்திருக்கிறார்கள்.

ஆனாலும் மிஷ்கினை சங்கத்திற்கு இழுத்து மன்னிப்பு கேட்க வைக்காமல் விடப் போவதில்லை என்று உதவி இயக்குநர்களில் ஒரு சாரார் முனைப்புடனேயே உள்ளார்கள்.

இந்த நிலையில் தமிழ்ச் சினிமாவில் இணை இயக்குநராகப் பணியாற்றி வரும் இனிய நண்பர் பாலமுரளிவர்மன் தனது பேஸ்புக் பக்கத்தில் மிக அருமையாக மிஷ்கினுக்கு ஒரு பதிலடி கொடுத்திருக்கிறார். அது உங்களுக்காக இங்கே :

மிஷ்கின் எனப்படும் மனநோயாளிக்கு...- பாலமுரளிவர்மன்.

“இந்த உலகின் மிக முக்கியமான பிரச்னையாக இருப்பது எதுவென்றால், முட்டாள்கள் அதீத தன்னம்பிக்கையோடும் அறிவாளிகள் அவநம்பிக்கையோடும் தம்மீதே கொண்டிருக்கும் சந்தேகங்களோடும் வாழ்வதுதான்.”-ஷேக்ஸ்பியர்.

இதே சிக்கல் திரையுலகிலும் நீடிக்கிறது. தமிழ்த் திரையுலகில் ஒருவன் வெற்றியாளனாக உருவாகும் முன் சந்திக்கின்ற எண்ணற்ற போராட்டங்களுக்குள் முதன்மையானது, புத்திசாலிகளுக்கும் தன்னை புத்திசாலியாக காட்டிக் கொள்பவர்களுக்கும் இடையேயான போராட்டம்தான்.

உடம்பெல்லாம் வாயாக, வாயெல்லாம் கொழுப்போடு திரியும் இந்த மிஷ்கின் சாதித்தது என்ன? இந்த சமூகத்தில் எதை மாற்றியமைத்துவிட்டார்? மாபெரும் படைப்பாளியான ரித்விக் கடாக் ஒரு முறை சொன்னார். “மக்கள்தாம் எப்போதுமே மகத்தானவர்கள் என நான் நம்புகிறேன். அவர்கள்தாம் தங்களை தாங்களே மாற்றியமைத்துக் கொள்கிறார்கள். நான் எதையும் மாற்றியமைப்பதில்லை.”
 

இதுதான் தன்னுடைய கலையையும், மக்களையும் மதித்து நேசிக்கும் உயரிய கலைஞனின் பண்பு. மகத்துவமிக்க படைப்புகள் மக்களிடமிருந்துதான் உருவாகின்றன. வாழ்க்கையை விட்டுவிட்டு வேறு எதை உன்னதமாக படைத்துவிட முடியும். இத்தகைய உயர்வான குணங்களை மனநோயாளியான உன்னிடம் எதிர்பார்க்கக் கூடாது என்பது எமக்குப் புரிகிறது. ஆனால் திரைப்பட இயக்குனர் என்பவன் இந்திய நாட்டின் பிரதமர் அல்ல என்கிற எதார்த்தத்தை நீ புரிந்து கொள்ளவேண்டும்.

உன்னைப் போன்றவர்களும் உண்டுக் கொழுப்பதற்காக தன் உயிர் உருக்கி, உடல் வருத்தி உழைக்கின்ற ஏழை விவசாயியைவிட நீ ஒன்றும் கிழித்துவிடவில்லை என்பதை தினமும் கொழுத்த வாயை திறப்பதற்கு முன் நீ எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும்.

அத்தகைய உயர்வான விவசாய குடும்பங்களிலிருந்தும் உழைக்கும் மக்களிடமிருந்தும் உருவாகி தங்களது வாழ்க்கையை படைப்பாக்க வேண்டுமென்கிற லட்சிய வேட்கையுடன் உதவி இயக்குனர்களாக வந்திருக்கிற எளிய குடும்பத்து இளைஞர்களை நீ இழிவான குடிபிறப்பிலிருந்து வந்தவன் என்பதற்காக உனக்கு சமமாக கருதி இளக்காரமாக பேசுவதை எங்களால் அனுமதிக்க முடியாது.

நீ நிமாய்கோஷ் போலவோ, எழுத்தாளர் ஜெயகாந்தன், அவள் அப்படித்தான் ருத்ரய்யா மாதிரியோ தமிழ்த் திரைப்படத்திற்கான புதிய பரிணாமத்தை கொடுத்தவனா? அல்லது பாரதிராஜா, மகேந்திரன், பாலுமகேந்திரா மற்றும் பாலா போல திரைப்படத்தின் போக்கை திசை திருப்பிவிட்டவனா? புடோவ்கின், ஐசன்ஸ்டீன் போல திரைப்படத்திற்கென கோட்பாடுகளை உருவாக்கி தந்தவனா? உனக்கேன் இவ்வளவு நீளமான நாக்கு?

பெண் சுகத்துக்காகவும், பெட்டி நிறைய பணம் சம்பாதிக்கவும் உன்னைப் போன்றவர்கள் சினிமாவை தேர்ந்தெடுத்திருக்கலாம். என் போன்றவர்கள் சமூக மாற்றத்திற்கான களமாக திரைப்படத்தை கையில் எடுத்திருக்கிறோம். எனக்கு சினிமா ஒரு ஆயுதம். நான் திரைத்துறைக்கு வராமல் போயிருந்தால் ஆயுதம் தூக்கியிருப்பேன். அடக்கி ஒடுக்கப்படும் எம்மக்களுக்கான கருவியாக சினிமாவை கருதும் என் போன்ற இளைஞர்களும் இருபத்தியொரு வயதுள்ள எல்லா சராசரி இந்திய இளைஞர்களும் நீ சொன்ன இலக்கணத்திற்கு பொருந்த மாட்டார்கள்.

என்னை உனக்கு தெரியுமா? எங்களோடு கைகோர்த்து களமாடுகிற தம்பிகளை நீ அறிவாயா? உன்னைப் போல சுயநலமாக ஒரு நாளும் நாங்கள் இருந்ததில்லை. மக்கள் பிரச்னைகளுக்காக எந்த நிலையிலும் தெருவில் இறங்கி போராடுகிறோம். நீ என்றைக்காவது முன் வந்திருக்கிறாயா? உன் தலைக்கொழுப்பு உன்னை தரையில் இறங்க அனுமதித்திருக்கிறதா?

இயக்குனர் சங்கத்தின் 40-வது ஆண்டுவிழா நடந்தபோதே இறுமாப்புடன் விலகி இருந்தவன்தானே நீ! உன்னைப் பற்றிய உனது மதிப்பீடுதான் எவ்வளவு மடத்தனமானது? இரண்டு லட்ச ரூபாய்க்கு புத்தகங்கள் வாங்கினேன் என்று சொல்லிக் கொள்கிறாயே அந்த புத்தகங்கள் உனக்கு கற்றுக் கொடுத்தது என்ன?

படிப்பு மனிதனை பண்படுத்ததானே செய்யும். தன் அகங்காரத்தை ஒடுக்கி உனக்குள் உன்னை தேடச் செய்யவில்லையெனில் நீ ஏதோ தவறான புத்தகங்களை படிக்கிறாய் என்பது புரிகிறது. அதிகம் படிக்க படிக்க மனம் விழிப்பு கொள்ளும். வாய் தானாக மூடிக் கொள்ளும் ஆனால் நீ ஒவ்வொரு முறையும் திருவாய் திறப்பதில் ஒன்று புரிகிறது. வாங்கிய புத்தகங்களை நீ படிப்பதே இல்லை. மேசை மீது பரப்பி வைத்துக் கொண்டு வருகிறவர்களிடம் எல்லாம் நடைபாதை வியாபாரி போல விரித்துக் காட்டுவதிலேயே நிறைவு பெற்று விடுகிறாய்.

இதுவரை உனக்கு இரண்டு படங்கள் வெளிவந்திருக்கின்றன. மூன்றாவதில் பெரும் சிக்கல். இடைவெளிக்குப் பின் நான்காவதாக ஒரு படம். இதைத் தவிர வேறென்ன செய்து விட்டாய்? உன்னுடைய படங்கள் எங்கிருந்து எடுக்கப்பட்டன என்பது பற்றி திரையுலகில் பெரிய பட்டிமன்றமே நடக்கிறது. நீ ஒரு கை தேர்ந்த திருடன் என்பது எல்லோருக்கும் தெரிந்திருக்கிறது. பிறகு எதற்காக இவ்வளவு ஆணவம்?

உனக்கு நினைவிருக்கிறதா? நாங்கள் ஐந்துபேர் உன்னை ஒரு நாள் சந்தித்தோம். இயக்குனர் திரு.சேரன் குறித்து எவ்வளவு கேவலமான தொனியோடு நீ பேசினாய் ? “சேரனுக்கே ஒண்ணும் தெரியலங்க . யுத்தம் செய் ஷூட்டிங்ல மொத அஞ்சுநாள் ரொம்ப தடுமாறி போயிட்டாரு, எதுவுமே அவருக்கு புரியல, எம் பேட்டனையே அவரால புரிஞ்சுக்க முடியல. என்னடா இந்த மனுசன் இப்படி இருக்காரேனு நெனச்சேன், அப்பறந்தான் கொஞ்ச கொஞ்சமா புரிஞ்சிக்கிட்டு செட்டானாரு”

சொன்னியா இல்லியா...? நல்ல தாய் தகப்பனுக்கு பொறந்திருந்தா உன்னால இத மறுக்க முடியாது. தமிழ்த் திரையில் அண்ணன் சேரன் ஆழமான தடம் பதித்தவர். அவருடைய எல்லா படைப்புகளுமே தமிழர் வாழ்வை உணர்வுப்பூர்வமாக எங்கள் நெஞ்சில் விதைத்தவை. அவரைப் பற்றியே ஏளனமாக பேசிய போதுதான் உன்னுடைய மனவிகாரத்தை நாங்கள் புரிந்து கொண்டோம்.

இங்கே இருக்கிற உதவி இயக்குனர்களுக்கு வாழ்க்கை அனுபவம் இல்லை என்கிறாய்! அமெரிக்காவில் மாதம் இரண்டரை லட்சம் ரூபாய் சம்பாதிக்கும் இளைஞன் தன் வேலையை விட்டுவிட்டு உன்னிடம் உதவி இயக்குனராக வரப் போவதை சொன்ன நீ, “அவன் பேசுறத கேக்குறப்பவே தெரியுது. நிச்சயமா நான் சொல்றேன் அவன் டைரக்டராயிடுவாங்க” என்றாய். “எத வெச்சு சொல்றீங்க?” நான் கேட்டதும் ஒருகணம் என்னை உற்றுப் பார்த்துவிட்டு “எனக்கு தெரியும்” என்றாய்.

இங்கிருக்கிறவர்களுக்கே வாழ்க்கை அனுபவம் இல்லை எனும்போது, இவர்களே மனிதர்களை படிக்காதவர்களாக உன் பார்வைக்கு படும்போது, அமெரிக்காவில் இருப்பவனுக்கு மட்டும் என்ன அனுபவ அறிவு  இருந்துவிட முடியும் ?

யாராவது ஒரு உதவி இயக்குனர் தனியாகச் சிக்கிவிட்டால், மேதாவித்தனத்தை காட்டுவதுதான் ஒரு இயக்குனருக்கு பெருமையா?
“தம் அடிப்பியா? சரக்கடிப்பியா? இதெல்லாங்கூட செய்யாம நீ என்னடா அஸிஸ்டென்ட் டைரக்டர்? எதுக்கு சினிமாவுக்கு வந்த?” என்று கலங்கடித்திருக்கிறாயே..? உன்னளவில் வாழ்க்கை அனுபவம் என்பது குடிப்பதும் புகைப்பதும்தானா?

நீ முதலில் ஒன்றை புரிந்து கொள். பாட்டும் இசையும், கூத்தும் கலையும் எம் தமிழர் மரபில் உயிரோடு கலந்தவை. எங்கள் வாழ்க்கையை தீர்மானிக்கும் ஆதார காரணிகளாக இருப்பதும் கலைகள்தான். உதவி இயக்குனர்கள் மட்டுமல்ல. ஒவ்வொரு தமிழனுக்கும் அவனது வாழ்க்கை அனுபவச் செறிவோடுதான் நிறைவடைகிறது. எல்லோரிடமும் ஓராயிரம் கதைகள் நிறைந்து கிடக்கின்றன. சொல்லவும், எழுதவும், திரைப்படமாக உருமாற்றுவதற்குமான வாய்ப்பு எல்லாருக்கும் வாய்ப்பதில்லை.

நீ என்னோடு புறப்பட்டு வர முடியுமானால் சொல். தஞ்சை, மதுரை, திருநெல்வேலி உள்ளிட்ட தமிழகத்தின் கடைக்கோடி சிற்றூர்களுக்கும் செல்வோம். எங்கள் மனிதர்களை பார். எம்மக்களின் வாஞ்சை மிகுந்த நேசத்தை உணர். இவர்களை பற்றியா இந்த வெள்ளந்தியான மனிதர்களின் குடும்பப் பின்னணி பற்றியா கொச்சைப்படுத்தினோமென்று குறுகிப் போவாய்- நீ மனிதனுக்குப் பிறந்திருந்தால்!.

தமிழ்நாட்டில் பிறந்தவர்கள் மீது நீ ஏன் வார்த்தைகளை அமிலமாக அள்ளி வீசுகிறாய்? உன்னுடைய உள்மனதில் இருப்பது என்ன? நீ யார்? எவ்விடத்திலிருந்து புறப்பட்டவன்? உன்னுடைய வேர் எங்கிருக்கிறது? எல்லாம் எங்களுக்கு தெரியும். உன்னுடைய திரைப்படங்களில் நீ ஏன் பெரும்பாலும் மலையாளிகளுக்கே முன்னுரிமை கொடுக்கிறாய் என்கிற உண்மையும் எங்களுக்கு தெரியாமல் இல்லை.

இங்கே பிழைக்க வருபவர்கள் எங்களுக்கு எதிரிகள் அல்ல. மாறாக எங்களை எதிரியாக கருதுகிற எவனுக்கும் இங்கு இடம் தர முடியாது. இனியும் உன் தடித்த நாக்கும் எங்களுக்கு எதிராக நீளுமானால் நீ தமிழ்நாட்டிலிருந்து இருப்பிடத்தை மாற்றிக் கொள்ள நேரிடும் என்பதை மனதில் கொள்.

முந்தைய தலைமுறை போல இன்றைய இளம் தலைமுறை பெருந்தன்மை என்ற பெயரில் உறங்கிக் கிடக்காது என்பதை சூடு சொரணை உள்ள தமிழனாகவும், உருப்படியான உதவி இயக்குனராகவும் உனக்கு சொல்லிக் கொள்கிறேன். அரையிருட்டு அறைக்குள்ளும் கருப்புக் கண்ணாடி அணிந்து கொள்ளும் உனக்கு எல்லாமே இருட்டாகத்தான் தெரியும்.

கண்களை விரி ! காதுகள் திற ! வாயை மூடு !
 

நன்றி பாலமுரளிவர்மன்..!

'சித்திரம் பேசுதடி', 'அஞ்சாதே' படங்களுக்குப் பின்புகூட கொஞ்சம் தன்மையுடன் பேசி வந்த மிஷ்கின், 'நந்தலாலா' படத்திற்குப் பின்புதான் இப்படி தடாலடியாகப் பேசி வருகிறார் என்று நினைக்கிறேன்.

புத்தகம் படி என்பது நல்ல அட்வைஸ்தான். ஆனால் முழுக்க, முழுக்க புத்தகமே திரையுலகத்திற்கு வழிகாட்டியாக இருந்துவிடாது. அவரவர்க்குள்ளும் ஒரு மேக்கிங் திறமை இருந்தாக வேண்டும்..! மிஷ்கினுக்கு அதுவும் இருக்கிறது.. படிப்புத் திறனும் இருக்கிறது.. தன்னைப் போலவே அத்தனை பேரும் இருக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்ப்பது நல்ல விஷயந்தான் என்றாலும் அதனை தன்மையாகச் சொல்ல வேண்டும்.

வடிவேலு என்னும் மனிதன் எத்தனையோ தமிழர்களையும், தமிழ் தெரிந்த மக்களையும் தியேட்டர்களில் சிரிக்க வைத்தபடியேதான் உள்ளார். ஆனால் அவர் பேசுகின்ற பேச்சை வைத்துப் பார்த்தால் அவர் எவ்வளவு படித்திருக்க வேண்டும்..? இல்லையே.. இங்கே அவருக்கு கிடைத்திருப்பது நடிப்பு அனுபவமும், கதை சொல்லியின் திறமையும்தான். அதனைக் கச்சிதமாகப் பயன்படுத்தி வருகிறார்.

இப்போது இருக்கின்ற உதவி இயக்குநர்களுக்கு எதுவுமே தெரியாது என்பதைப் போல இருக்கும் அவரது பேட்டி நகைச்சுவையானது. தமிழ்ச் சினிமா இயக்குநர்களுக்கு என்ன தேவையோ அது 80 சதவிகித உதவி இயக்குநர்களுக்கு நிச்சயம் இருக்கிறது. மிச்சமிருக்கும் 20 சதவிகித இயக்குநர்களுக்கு தமிழையும் தாண்டி அனைத்து மொழிகளிலும் மக்களை ரசிக்க வைக்கும் திறமையும் இருக்கிறது. இதில் மிஷ்கினும் ஒருவர்.

கதையாடலுக்காக புத்தகங்கள் மிக அவசியம். ஆனால் திரைக்கதையாடலுக்கு புத்தகங்கள் தேவையில்லை. வெற்றி பெற்ற, புகழ் பெற்ற, காவியப் படங்களின் திரைக்கதைகள்தான் அதற்குத் தேவை. ஒரு வெற்றி பெற்ற படத்தின் கதை என்பது இரண்டு வரிதான். ஆனால் அதனை விரிவாக்கம் செய்து கொண்டு செல்லும் சினிமா மொழியான திரைக்கதையை எந்தப் புத்தகத்திலும் சொல்லிக் கொடுத்துவிட முடியாது.

சினிமா என்னும் கனவுத் தொழிற்சாலையில் 21 வயதிலேயே  நுழைந்துவிட வேண்டும். கிளாப் அடிப்பவனாக, கன்ட்டினியூட்டி எழுதுபவனாக.. பிராப்பர்ட்டீஸ் பார்ப்பவராக, சீன்களை பிரிக்கும் திறன் படைத்தவராக, ஷூட்டிங் ஷெட்யூஸ் போடுபவராக, பிராம்ட் இயக்குநராக, இணை இயக்குநராக.. இப்படி ஸ்டெப் பை ஸ்டெப்பாக அவன் அடியெடுத்து வைப்பதற்கு வயதும், அனுபவம் ஒருசேர கிடைத்தால் நிச்சயம் அவன் சிறப்பான இயக்குநராக வர முடியும்.

இதனால்தான் இந்த வயதிலேயே மிக அதிகம் பேர் இணைந்துவிடுகிறார்கள். ஒரு டிகிரியை முடித்துவிட்டு வருபவர்களும், பிளஸ்டூவை மட்டும் முடித்துவிட்டு நேராக வருபவர்களும் உண்டு. அத்தனை பேருமா இயக்குநர்களாக முடியும்..? அவர்களுக்கே தெரியும்.. அது முடியாது என்று..! அவர்களிடத்தில் அந்தத் திறமை இல்லையெனில் மேற்கொண்டு ஒரு ஸ்டெப்பும் வைக்க முடியாது. இதுவும் அவர்களுக்கே தெரியும்.

மூத்த உதவி இயக்குநர்கள், இணை இயக்குநர்கள், போன்ற மிகப் பெரிய அனுபவசாலிகளை வைத்துத்தான் பெரிய இயக்குநர்களே இப்போது திரைப்படத்தை இயக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இவர்களெல்லாம் 24 அல்லது 25 வயதில் சினிமாவுலகத்திற்குள் வந்தவர்கள்தான்..! புத்தக அறிவோடு, அவர்களுடைய பீல்டு அனுபவமும்தான் அவர்களுக்கு இப்போது சோறு போடுகிறது.

21 வயதில் வராதே என்றால் வேறு எந்த வயதில் உதவி இயக்குநராகப் பணிக்கு வருவது? 30 வயதில் பீல்டுக்குள் வரும் ஒரு உதவி இயக்குநர், 25 வயது இணை இயக்குநருக்குக் கீழ் வேலை செய்வாரா..? முதலில் யார் புதிய உதவி இயக்குநராக பணியில் சேர்ந்தாலும் அவனது முதல் வேலை நட்சத்திரங்கள் அணியும் உடைகளை காட்சிக்கு, காட்சி குறித்து வைத்துக் கொள்ளும் கன்ட்டினியூட்டி பார்ப்பதுதான்.

இதன் பின்புதான் படிப்படியாக அடுத்த வேலைக்குப் போக முடியும்.. எடுத்த எடுப்பிலேயே யாரும் இணை இயக்குநராக இங்கே சேர்த்துக் கொள்ளப்படுவதில்லை. விதிவிலக்குகள் இருக்கலாம். தற்போது அதுதான் நடந்து வருகிறது. குறும்படங்கள், ஆவணப் படங்கள், விளம்பரப் படங்கள் எடுத்து வரும் இயக்குநர்கள்தான் இப்படி அவதாரமெடுத்து வருகிறார்கள். ஆனால் இவர்களிடம் சினிமா மேக்கிங் பற்றிய அனுபவம் உண்டு. 

மிஷ்கினே சொல்லியிருப்பதுபோல் அமெரிக்காவில் வேலை பார்த்தவன் இங்கே வந்து நிமிடத்தில் இயக்குநராகிவிட முடியும் என்றால், வாய்ப்பு கிடைத்தால் இங்கேயிருப்பவனும் அதேபோல் ஆகலாம். பண பலமும், ஆள் பலமும், விளம்பரத் திறமையும் இருந்தால் யார் வேண்டுமானாலும் இங்கே இயக்குநராகலாம்.! ஆனால் இங்கேயிருப்பவனுக்கு ஒன்றுமே தெரியாது. அமெரிக்காவில் இருந்து வருபவனுக்கு எல்லாமே தெரியும் என்று மிஷ்கின் சொல்வது மேல்தட்டு வர்க்க பூர்ஷ்வாத்தனம்!

இந்த வயதில் இணைந்து கொண்டு மேலும், மேலும் படங்களில் வேலை செய்யும்போது உலக அறிவோடு நிச்சயம் சினிமா அனுபவமும் சேர்ந்தே அவனுக்குக் கிடைக்கத்தான் போகிறது. எதுவுமே இல்லாமல் எவனும் இங்கே அடுத்த ஸ்டெப்பை எடுத்து வைக்க முடியாது.

இனிமேற்கொண்டும் தமிழ்ச் சினிமாவில் கதையில் புதுமையையும், திரைக்கதையும் புத்தம் புதுசையும் ஒரேசேர கொடுப்பவனே ஜெயிக்க முடியும். உதாரணம் 'மைனா' படம். நான்கு படங்களை இயக்கிய பிரபுசாலமனுக்கு ஐந்தாவது படமே மிகப் பெரும் புகழைப் பெற்றுத் தந்திருக்கிறது. எத்தனை ஆண்டு கால உழைப்பு..!? இதை முதல் முறையிலேயே அனுபவித்தவர்களும் உண்டு. பாலாவைப் போல, சசியைப் போல.. பாண்டிராஜை போல.. சசிகுமாரை போல.. ஆனால் இவர்களெல்லாம் திரையுலக அனுபவத்தில் தோய்த்தெடுத்தவர்கள்.

“1000 தடவை சுய இன்பம் அனுபவிச்சு இருப்பான்” என்பதெல்லாம் ரொம்பவே ஓவர்.. சாருநிவேதிதாவுடன் இணைந்த பின்பு இப்படியெல்லாம் மிஷ்கின் பேசாமல் இருந்தால்தான் ஆச்சரியம். அதனால் எனக்கு இது ஆச்சரியமில்லை. ஆனால் உதவி இயக்குநர்களிடத்தில் இந்த ஒரு வார்த்தைக்கு தீக்குளித்ததைப் போன்ற வெறுப்பு.. முற்றிலுமாகத் தவிர்த்திருக்க வேண்டிய வார்த்தைகள் இது..!

மிஷ்கினின் இந்த பேச்சு வன்மையாகக் கண்டிக்கத்தக்கது...!