தலைவர்கள் தப்பிக்க.. தொண்டர்கள் தூக்கில் தொங்கும் கொடூரம்..!

30-08-2010

என் இனிய வலைத்தமிழ் மக்களே..!

தமிழகமே ஆவலுடன் எதிர்பார்த்த தர்மபுரி பஸ் எரிப்பு வழக்கில் இன்று உச்சநீதிமன்றம் தனது இறுதித் தீர்ப்பை வழங்கிவிட்டது.  தூக்குத் தண்டனை விதிக்கப்பட்ட 3 அ.தி.மு.க. தொண்டர்களுக்கும் தண்டனையை உறுதி செய்துள்ளது உச்சநீதிமன்றம்.

2 ஆண்டு கால தண்டனையைக் குறைக்கும்படி மற்ற 25 பேர் விடுத்த கோரிக்கையையும் நிராகரித்து அந்தத் தண்டனையும் சரியானதுதான் என்று சொல்லிவிட்டது..!

தலைவன் அடிபட்டால், தொண்டன் பொங்கி எழுவதும், தொண்டன் அடிபட்டால் தலைவன் அறிக்கை விட்டு அமைதியாவதும் தமிழ்நாட்டில் எப்போதும் நடக்கின்ற அரசியல் சூத்திரம்தான்..!

கொடைக்கானல் பிளசண்ட் ஸ்டே ஹோட்டல் ஊழல் தொடர்பான வழக்கில் அப்போதைய முதல்வர் ஜெயலலிதாவுக்கு எதிராக சிறை தண்டனை விதிக்கப்பட்டதை தொலைக்காட்சிகள் பிளாஷ் நியூஸில் வெளியிட்டபோது கூடவே தமிழகமெங்கும் ரத்தத்தின் ரத்தங்கள் சாலை மறியல், போராட்டத்தில் குதித்தார்கள் என்றும் பெருமையுடன் சொல்லிக் கொண்டது ஜெயா டிவி.

அன்றைய ஜெயா டிவியில் வந்த ஸ்கிரால் நியூஸை பார்த்தவுடனேயே கட்சித் தலைமையே நம்மை போராடச் சொல்கிறது என்பதைப் புரிந்து கொண்ட தொண்டர் படையினர் அம்மாவின் ஆணையை தமிழகம் முழுவதும் கச்சிதமாகச் செயல்படுத்தினார்கள்.

முடிந்த அளவுக்கு முடிந்த இடங்களிலெல்லாம் சாலை மறியலும், பஸ் மறியலும், பேருந்துகள் தாக்கப்படுவதுமாக சென்ற இவர்களின் அராஜகம் தர்மபுரி, இலக்கியப்பட்டி அருகே நடந்த அந்தக் கொடூரம் பற்றிய செய்தி வெளியானவுடன்தான் அமைதியானது.

தர்மபுரிக்கு சுற்றுலா வந்த கோவை வேளாண்மைப் பல்கலைக்கழக மாணவிகளின் பேருந்து இலக்கியம்பட்டி என்னும் ஊரின் அருகே அந்தப் பகுதி அ.தி.மு.க.வினரால் தடுத்து நிறுத்தப்பட்டு எரிக்கப்பட்டது.

பேருந்தில் இருந்த மாணவிகள் பேருந்தைவிட்டு இறங்குவதற்கு கொஞ்சமும் வாய்ப்பளிக்காமல் “கொழுத்துங்கடா” என்றெழுந்த ஒற்றை வார்த்தைக்குக் கட்டுப்பட்டு பேருந்தை சுற்றி வளைத்து சொக்கப்பானை கொழுத்தியதில், கோகிலவாணி, காயத்ரி, ஹேமலதா ஆகிய 3 மாணவிகள் உயிரோடு எரிந்து பலியாயினர்.




அது கருணாநிதியின் ஆட்சிக் காலம் என்பதால், ஜெயலலிதா மற்றும் அவர்தம் கட்சியினரின் யோக்கியதையை மக்களிடத்தில் தெரிவிக்க இதனை ஒரு நல்ல வாய்ப்பாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டது அப்போதைய தி.மு.க. அரசு.

ஆனாலும் கோவை வேளாண்மை பல்கலைக்கழக மாணவர்களும், மாணவிகளும் இந்தக் கொடுமையை எதிர்த்து சாலை மறியல், உண்ணாவிரதப் போராட்டம் என்றெல்லாம் ஆரம்பித்தபோது என்ன காரணத்தினாலோ அவர்கள் மீது தடியடி நடத்தி, மாணவர்களும், மாணவிகளும் கை, கால்களில் கட்டுப் போடுகின்ற அளவுக்கு மிருகத்தனமாக அடித்து உதைத்தது ஏன் என்றுதான் எனக்கு இப்போதுவரையிலும் தெரியவில்லை.

அதுவொரு கிராமப் பகுதி என்பதாலும், பேருந்து கொழுந்துவிட்டு எரிந்த போது அதனை அணைப்பதற்கு அந்தப் பகுதி மக்களும் ஓடோடி வந்துதான் உதவியிருக்கிறார்கள். அந்த மக்கள் கொடுத்த தகவலின் அடிப்படையில்தான் போராட்டம் நடத்திய அ.தி.மு.க.வினரை மிக எளிதாக அடையாளம் கண்ட காவல்துறை அவர்களைக் கைது செய்தது.

குற்றம் சுமத்தப்பட்டவர்களில் ஒருவரைத் தவிர மீதி நபர்கள் அனைவருமே இந்தக் குற்றச் செயலில் ஈடுபட்டிருக்கிறார்கள் என்பதை நீதிமன்றம் உறுதிபடச் சொன்னதற்குக் காரணம் அந்தப் பகுதி மக்கள்தான்..!

உள்ளூர் தொண்டர்கள் என்பதால் நி்ச்சயம் அந்தப் பகுதி மக்களுக்கு அவர்களைத் தெரியாமல் இருக்க வாய்ப்பில்லை என்பதால் அரசுத் தரப்பு வாதத்தை நீதிமன்றம் அப்படியே ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறது.

இதில் குற்றம் சுமத்தப்பட்டிருப்பவர்களெல்லாம் கொடூரமானவர்களோ.. இதற்கு முன் சீரியஸ் கொலைகளைச் செய்யும் கொலைகாரர்களோ அல்ல.. ஒரு கட்சியின் தொண்டர்கள்.

தங்களது கட்சி விசுவாசத்தைக் காட்டுவதற்காகவும், கட்சியில் தங்களுடைய இருப்பைத் தக்க வைத்துக் கொள்ளவும், பெருமையைடவையும், கட்சித் தலைமையின் கவனத்தைக் கவரவும் அவர்கள் நடத்திய கொடூரம்தான் இது என்பதில் எனக்குச் சந்தேகமில்லை.

இவர்களைக் கண்டிக்கின்ற, தண்டிக்கின்ற அதே சமயம் இந்தத் தூக்கில் போடுகின்ற அளவுக்கான குற்றத்தின் முதல் குற்றவாளி அவர்களுடைய கட்சித் தலைமைதான்.. இவர்கள் வெறும் அம்புகள்தான்.. எய்தவர்கள் கட்சித் தலைமையில் இருந்தவர்களும், இருப்பவர்களும்தான்..!

அவர்கள் வெளிப்படையாகச் சொல்லவில்லையே தவிர.. அன்றைய தினம் அத்தனை மாவட்டச் செயலாளர்களுக்கும், நகரச் செயலாளர்களுக்கும் தலைமையிடத்தில் இருந்துதான் போராட்டம் நடத்தும்படி ஆணை வந்துள்ளது.

ஆனால் விசுவாசமிக்க இந்தத் தொண்டர்கள் தங்களது தலைமையைக் கடைசிவரையில் காட்டிக் கொடுக்காத காரணத்தினால்தான் அடுத்து கொடுநாடு எஸ்டேட்டுக்கு போய் ஓய்வெடுப்பதா அல்லது சிறுதாவூர் அரண்மனைக்குச் சென்று ஓய்வெடுப்பதா என்று இவர்களது அரசியார் ரகசிய ஆலோசனை செய்து வருகிறார்.

இந்தக் குற்றச்சாட்டினாலும், தீர்ப்பினாலும் ஏதோ அ.தி.மு.க. கட்சி மட்டுமே வன்முறையில் ஈடுபடும் கட்சி எனவும் மற்றைய கட்சிகள் எல்லாம் சாந்தமான குணமுடையவை என்றும் நாம் நம்பிவிடக் கூடாது..

இவர்களையும் தாண்டிய வன்முறையை எனக்கு நினைவு தெரிந்த நாளில் இருந்தே செய்து வந்தது தி.மு.க. அதற்கடுத்ததுதான் அ.தி.மு.க.

மு.க.அழகிரியை தி.மு.க.வில் இருந்து நீக்குவதாக அக்கட்சியின் தலைவர் அறிவித்தபோது அடுத்த மூன்று நாட்கள் மதுரை நகரமே பற்றி எரிந்ததெல்லாம், அங்கே வாழ்ந்து கொண்டிருந்த என்னைப் போன்றவர்களுக்கெல்லாம் நன்கு தெரியும்..

பல அரசுப் பேருந்துகள் தீயிட்டுக் கொளுத்தப்பட்டன. பட்டப் பகலில் கோரிப்பாளையம் மீனாட்சி கல்லூரி வாசலில் ஒரு அரசுப் பேருந்து தீயிடப்பட்டது. நல்ல வேளையாக அதிலிருந்த பயணிகள் அனைவரும் அதிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டு அதன் பின்புதான் அங்கே கூடியிருந்த அத்தனை பேரின் கண் முன்பாகவே எரிக்கப்பட்டது.

இன்றுவரையில்கூட அந்தக் கலவரங்களின்போது செயல்பட்ட குற்றவாளிகள் யார் என்பதை நமது இந்திய ஸ்காட்லாந்து போலீஸான தமிழ்நாடு காவல்துறை கண்டறியவே இல்லை என்பதும் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க விஷயம்..!

பொதுவாகவே எந்த ஒரு அமைப்பாக இருந்தாலும் சரி.. கட்சியாக இருந்தாலும் தலைவன் தாக்கப்பட்டான்.. தலைவனுக்கு அவமரியாதை என்றால் உடனேயே தாக்கப்படுவது பேருந்துகளாகவும், அரசுச் சொத்துக்களாகவும்தான் உள்ளன.

ஜெயலலிதா ஆட்சிக் காலத்தில் திருமாவளவன் கைது செய்யப்பட்டபோது கடலூர் டெல்டா பகுதிக்குள் ஒரு பேருந்துகூட செல்ல முடியவில்லை. சென்ற பேருந்துகள் அனைத்தும் கரியாக்கப்பட்டு காட்சியளித்தன. வேறு வழியில்லாமல் திருமாவளவனை விடுதலை செய்துதான் அந்தக் கலவரத்தை அடக்கினார்கள்.

பாட்டாளி மக்கள் கட்சியைப் பற்றிச் சொல்லவே தேவையில்லை. அவர்கள் வளர்ந்ததே இது மாதிரியான ஒரு கொடூரச் செயல் மூலமாகத்தான்.. எம்.ஜி.ஆர். ஆட்சிக் காலத்தில் தங்களுடைய செல்வாக்கைக் காட்ட வேண்டி அவர்கள் நடத்திய காட்டு தர்பாரில் வெட்டப்பட்ட மரங்கள் எத்தனை? எத்தனை..? கொளுத்தப்பட்ட பேருந்துகளின் எண்ணிக்கைதான் எவ்வளவு..?

அண்ணா அறிவாலயத் திறப்பு விழாவில் கலந்து கொண்டு ஊர் திரும்பிக் கொண்டிருந்த உடன்பிறப்புக்களை விழுப்புரத்தில் வழிமறித்து தாக்குதல் நடத்தியபோது எரிந்துபோன அரசுப் பேருந்துகள் எத்தனை..? எத்தனை..?

இந்த மாதிரியான சம்பவங்களில் கைது செய்யப்படும் குற்றவாளிகள் ஒரு முறை சிறையில் இருப்பதோடு சரி.. அவ்வளவுதான்.. ஜாமீனில் வெளி வந்துவிட்டால் அந்த வழக்கு அதோ கதிதான்..

அந்தக் கட்சிக்கு தோதான பெரிய கட்சி ஆட்சிக்கு வந்துவிட்டால் உடனேயே அவர்களுடன் இணக்கமாகி தங்களது கட்சிக்காரர்கள் மீதிருக்கும் வன்முறை வழக்குகளை உடனேயே வாபஸ் வாங்கிக் கொள்வார்கள். இப்படித்தான் தி.மு.க., அ.தி.மு.க. பாட்டாளி மக்கள் கட்சி, விடுதலைசிறுத்தைகள் கட்சி என்று அத்தனை பேரும் தப்பித்துக் கொண்டே போகிறார்கள்.

ஆனால் இந்த வழக்கில் மட்டுமே 3 மாணவிகளும் சேர்ந்து பலியான துக்கத்தைக் கொடுத்ததால் தப்பிக்க முடியாமல் மாட்டிக் கொண்டனர்.

இனி என்ன ஆகும்..? முருகன், பேரறிவாளனைப் போல ஜனாதிபதிக்கு கருணை மனுவைக் கொடுத்துவிட்டு எப்போது சாவு வரும் என்று எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கும் கொடூரத்தை, இவர்கள் அனுபவிக்கப் போகிறார்கள்.

இவர்களைவிட இவர்களது குடும்பத்தினர் என்ன மாதிரியான உணர்வுகளை அனுபவிப்பார்கள் என்பது இவர்களை ஏவி விட்ட தலைவர்களுக்குத் தெரியுமா..? தங்களது குடும்பத்தில் சம்பாதிக்கும் நிலையில் இருக்கும் ஒருவரை சிறைக்குள் அனுப்பிவிட்டு என்னதான் உதவிகள் கிடைத்தாலும், அந்த பிரிந்த சூழலும், மனநிலைக்கும் எதனால் ஆறுதல் கொடுக்க முடியும்..?

உச்சநீதிமன்ற நீதிபதிகள் தங்களது தீர்ப்பில், “இந்தப் பேருந்து திட்டமிட்டே எரிக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த சம்பவம் சமூகத்துக்கு எதிரான காட்டுமிரண்டித்தனமான கொடூர செயல். இது போன்ற செயல்கள் இனி நடக்கவே கூடாது. தங்களது சுய லாபத்துக்காக அப்பாவி மாணவிகளை படுகொலை செய்தது கொடூரமானது. இந்த வழக்கில் ஏற்கனவே இவர்களுக்கு அளிக்கப்பட்ட தூக்கு தண்டனை நியாயமானதே” என்று தெள்ளத் தெளிவாக கூறியுள்ளார்கள்.

எனவே தூக்குத் தண்டனை விதிக்கப்பட்டவர்கள் மறுபடியும் உச்சநீதிமன்றத்தில் தீர்ப்பை பரிசீலிக்கும்படியாக மனு அளித்தாலும் இவர்களுக்கான தண்டனை குறைக்கப்படாது என்றே நான் கருதுகிறேன்..!

அரசுகளும், சட்டங்களும் மக்களைத் திருத்த வேண்டுமே ஒழிய மீண்டும், மீண்டும் தவறுகளைச் செய்யத் தூண்டுவதாக இருந்துவிடக் கூடாது..!

நான் தூக்குத் தண்டனையை வன்மையாக எதிர்ப்பவன். எந்தக் குற்றத்திற்கும் தூக்குத் தண்டனை கூடாது என்னும் கொள்கையுடையவன். ஆகவே இந்தத் தண்டனையை நான் வன்மையாக எதிர்க்கிறேன்..

இதற்குப் பதிலாக இவர்களுக்கு ஆயுள் தண்டனை வழங்கலாம். இந்த ஆயுள் தண்டனையும் ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் மனித உரிமைகள் அமைப்பு விதித்துள்ள ஆயுள் தண்டனைக்கான கால கட்டமான எட்டு ஆண்டுகளைக் கடந்துவிடக் கூடாது என்பதையும் சுட்டிக் காட்ட விரும்புகிறேன்.

இந்த வழக்கு பற்றி இதுவரையிலும் வாய் திறக்காத இவர்களுடைய தங்கத் தலைவி ஜெயலலிதா இனிமேலும் வாய் திறப்பார் என்று எனக்கு நம்பிக்கையில்லை.

எவ்வளவுதான் பணத்தினை அந்தக் குடும்பங்களுக்கு அள்ளிக் கொடுத்து சமாதானம் செய்தாலும், அவர்களைக் கொலைப் பலிபீடத்திற்கு அனுப்பி வைத்த ரத்தக் கறை ஜெயலலிதாவின் கையை விட்டுப் போகாது என்பது நிச்சயம்..!