ஏழு நாட்கள் மட்டும் பொறுத்துக்குங்க..!

22-03-2010

என் இனிய வலைத்தமிழ் மக்களே..!



என்னைப் பற்றிச் சொல்வதற்கு அதிகமாக ஒன்றுமில்லை.. பிறந்தது திண்டுக்கல்லில்.. வளர்ந்தது பாதி திண்டுக்கல்லிலும், மீதி பாதி மதுரையிலுமாக எனது வாலிபப் பருவத்தை ஆடாத ஆட்டமெல்லாம் ஆடித் தொலைத்தேன்.

இயற்பெயர் ச.சரவணன். படித்தது பத்தாம் வகுப்பு, திண்டுக்கல் அரசு ஐ.டி.ஐ.யில் டீசல் மெக்கானிக்.. ரோட்டோர கம்யூட்டர் இன்ஸ்ட்டிட்யூட்டில் டேட்டாபேஸ் மேனேஜ்மெண்ட்டில் டிப்ளமோ என்று இப்போதைய தொழிலுக்கு எந்தத் தொடர்பும் இல்லாத படிப்பு.

படிக்க வேண்டிய வயதில் அதனைச் செய்யாமல் போனதாலும், வாழ்க்கை எனக்குக் கற்றுக் கொடுத்த பல பாடங்களை அப்போதைக்கு புரிந்து கொள்ளாமல் போனதாலும் எனது வாழ்க்கையை மிகச் சரியாக 27-வது வயதில்தான் உணரத் தொடங்கினேன்.

எனது தந்தை எனது 17-வயதில் மறைந்தபோது எனது எதிர்காலம் என்னவாகப் போகிறது என்று கவலைப்பட்டேன். எனது தாயார் அடுத்த ஐந்தாண்டுகளில் காலமானபோதுதான் எனது குடும்பத்தில் எனது நிலை என்ன என்பது புரிந்தது. குடும்பச் சூழலால் புலிப்பாய்ச்சல் காட்ட வேண்டிய வயதில் சோம்பலாகவும், கற்பனைக் கதைகளை எனது மனதுக்குள் கட்டி வைத்துக் கொண்டு உழலுகின்ற சாதாரணமானவனாகும் இருந்துவிட்டதால் வாழ்க்கை என்னை இழுத்தடித்துவிட்டது.

என்னவாகப் போகிறேன்.. என்ன செய்யப் போகிறேன். எப்படி வாழப் போகிறேன் என்றெல்லாம் தெரியாத சூழலில் வந்தாரை வாழ வைக்கும் சென்னையில் காலடி எடுத்து வைத்தேன். நான் வந்த தினம் முதல் சென்னையில் வாசம் செய்து வந்த அத்தனை பிச்சைக்காரர்களோடு ஒருவனாக நானும்தான் வளர்ந்து வந்தேன்.

படித்தது ஒன்று.. விரும்பியது ஒன்று என்ற ஊசலாட்டத்தில் விரும்பியதை நாடி மனம் செல்ல.. அது எழுத்தின் பக்கம் என்னைக் கொண்டு சென்றுவிட்டது. பத்திரிகையுலகில் நான் விரும்பியதைச் செய்யப் போகிறேன் என்று சொல்லிக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்த எனக்கு அது அவ்வளவு எளிதல்ல என்பதை சொல்லிக் கொடுத்தது நான்கரை ஆண்டு பத்திரிகை பணி.

அது முடியும் தருவாயில் டிவி மீடியாவில் பணியாற்றும் வாய்ப்பு கிடைக்க அங்கேயும் ஒரு பரமபத ஆட்டம். தொடர்ந்து 7 வருடங்கள் அருமையாக எனக்குக் கிடைத்த அனுபவங்களை ஆழ்ந்து அனுபவித்த நான் எனது வாழ்க்கையை செப்பனிட இப்போதும் ஏனோ மறந்து தொலைத்துவிட்டேன். தொலைந்தது தொலைந்ததுதான். இன்றைய எனது பிச்சைக்காரத்தனமான நிலைமைக்கு இந்தக் காலக்கட்டத்தை நான் பயன்படுத்திக் கொள்ளாத முட்டாள்தனம்தான் காரணம்.

தொலைந்தது அந்தக் கனவு. ஒரு கதவு மூட மறு கதவு திறக்கும் என்பார்களே... அதைப் போல மற்றுமொரு கனவை எனக்குள் விதைத்தது தமிழகத்தின் தலையாய கனவுத் தொழிற்சாலை.. அதை நோக்கி நான் அலைந்து கொண்டிருந்த சூழலில்தான் பதிவுலகத்தில் மூத்த பதிவரான 'தடாலடி' கெளதமின் அறிமுகத்தில் இந்த பிளாக் எனப்படும் வலைப்பதிவின் அறிமுகம் கிட்டியது.

ஓசிதானே.. நமக்குத்தான் தமிழ் தட்டச்சு தண்ணிபட்ட பாடாச்சே.. நாமும் செய்து பார்த்தால் என்ன என்ற ஆர்வத்தில் கெளதம் கொடுத்த உற்சாகத்திலும், உசுப்பேற்றலிலும் சிக்குண்டு வலை உலகத்திற்குள் பிரவேசித்தேன்.

எப்போதும் உற்சாகத்திலும், உழைப்பிலும் ஈடு இணையில்லாத முனைப்புடனும் பலருக்கு வழிகாட்டுதலில் முதன்மையானவராகவும் இருக்கும் எனது உடன் பிறவா சகோதரர் கெளதமிற்கு எனது நன்றியும், வாழ்த்துக்களும்..!

முதல் போனியே ராசியான கையால் கிடைத்தது. அருமைத் தம்பி பாலபாரதிதான் என் கைப்பிடித்து எனது வலைத்தளத்தைத் திறந்து வைத்து பதிவுகளை எப்படி இடுவது..? படங்களை எப்படி இணைப்பது..? எப்படி பின்னூட்டங்களை இடுவது..? இத்யாதி.. இத்யாதி.. என்று பலவற்றையும் சொல்லிக் கொடுத்தார். அவருக்கு இந்த நேரத்தில் எனது நன்றியை காணிக்கையாக்குகிறேன்..!

2007-ம் ஆண்டு இதே மார்ச் மாதம் இதே 23-ம் தேதியன்றுதான் எனது முதல் பதிவினை எனது தளத்தில் பதிவு செய்தேன். என்னவொரு ஒற்றுமை பாருங்கள்..?

இந்த மூன்றாண்டுகளில் இதுவரையிலும் 455 பதிவுகளைத்தான் எழுதியிருக்கிறேன். மிகக் குறைவுதான். ஆனாலும் இடையிடையே சிறுபிள்ளைத்தனமாக பலருடனும் கோபப்பட்டு எழுதாமல் நிறுத்திக் கொண்ட காரணத்தினால் அன்றைய காலக்கட்டத்தில் மட்டும் வலைப்பதிவர்கள் நிம்மதிப் பெருமூச்சுவிட்ட கதையையும் அவர்கள் மறந்திருக்க மாட்டார்கள்.

அடியேன் பதிவுலகத்தில் நடக்க வேண்டிய நேரத்திலேயே ஓடத் துவங்கினேன். நிறுத்த வேண்டிய இடத்திலெல்லாம் விடாப்பிடியாக நடந்து கொண்டே சென்றேன். போகக் கூடாத இடத்தையெல்லாம் தொட்டுப் பார்த்தேன். தோண்டக் கூடாத செய்திகளையெல்லாம் தோண்டிப் பார்த்து.. நோண்டக் கூடாததையெல்லாம் நோண்டிப் பார்த்து.. இதனால் படக்கூடாததையெல்லாம் பட்ட பின்புதான் எனது விதிப்பயன் என்னவென்று புரிந்தது.

வலையுலகம் எனக்குக் கற்றுக் கொடுத்தது வாழ்க்கையில் நான் பார்த்திராத சில அனுபவங்களை.. குறிப்பாக, போலி டோண்டுவான மூர்த்தி என்னும் வலைப்பதிவருடன் நான் மல்லுக்கட்டியதை இப்போது நினைத்தாலும் சிரிப்புதான் வருகிறது.

காவல்துறையினரை வெளியில் இருந்தே விமர்சித்து வந்த நான், அவர்களை மிக அருகில் பார்த்துப் பழகும் நேரம் இந்த மூர்த்தி அண்ணனால் கிடைத்தது ஒரு புறமிருந்தாலும், காவல்துறையினர் பற்றிய மறுபக்கத்தையும் நேரிலேயே உணர முடிந்தது. அந்த வகையில் அன்னாருக்கு எனது நன்றிகள்.

அதேபோல் பார்த்தவர்களையும் நண்பராக்கிக் கொள்ளத் துடித்த எனது மனதுக்கு கடிவாளம் போட்டதும் போலி டோண்டு மேட்டர்தான். அத்தோடு அந்தப் பழக்கத்துக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்துவிட்டு எழுத்து என்பது எழுத்தோடு சரி.. தனிப்பட்ட முறையில் அனைவரையும் நண்பராக்கிக் கொள்வது, நம்முடைய நடத்தையால்தான் ஏற்படும்.. எழுத்து பற்றிய பிரமிப்பினாலோ, எழுத்தின் மீது ஏற்படும் கவர்ச்சியினாலோ ஏற்படாது என்பதையும் எனக்குப் புரிய வைத்தது இந்த போலி டோண்டுவான மூர்த்தியுடனான உரசல் மேட்டர்.

மேலும் வலையுலகத்தில் எனக்கென்று இருக்கின்ற நண்பர்கள்தான் இப்போதும் தினமும் என்னுடன் பேசுகின்றவர்கள் என்பதை நினைத்துப் பார்க்கும்போது நான் வலையுலகத்தினால் சம்பாதித்தது இந்த நட்பு ஒன்றை மட்டும்தான் என்பதை நினைத்து பெருமைப்படுகிறேன்.

இத்தனை வருடங்களாகியும் இப்போதுவரையிலும் நெருங்கியவர்கள் என்று உறவினர்களையும், உடன் பிறந்தவர்களையும் பலரும் சொல்கின்றபோது நான் மட்டும் எனது வலையுலக நண்பர்களைச் சுட்டிக் காட்ட வேண்டிய நிலைமையில் இருக்கிறேன்.

நட்புகளே இன்றைக்கும் என்னைத் தாங்கிக் கொண்டிருப்பதையும், இருக்கின்றவரையில் நமக்கென்று சிலர் இருக்கிறார்கள் என்கிற நம்பிக்கையைத் தந்து கொண்டிருப்பதையும் நினைத்தால் பெருமையாகத்தான் இருக்கிறது.

எனது அப்பா கற்றுக் கொடுத்த வாசிப்பு என்கிற பழக்கத்தினால்தான் இன்றைக்கு உங்கள் முன் உண்மைத்தமிழனாக காட்சியளிக்கிறேன். முதலில் அவருக்கு எனது நன்றி.

கடந்த நான்காண்டுகளாக வலைப்பதிவு எழுதி வருகிறேன். ஏதோ எனக்குத் தோன்றியது, எழுத வந்தது என்று அத்தனையையும் மனதில் ஒன்று வைக்காமல் எழுதிக் குவிப்பதால் 'நீட்டமான பதிவர்', 'அலுப்பான பதிவுகள்..' 'போரடிக்கும் எழுத்து நடை' என்று 'காட்டமான' விமர்சனங்கள் பல வந்தாலும், மானம், ரோஷம், வெட்கம், சூடு, சொரணையையெல்லாம் ஒரு தட்டில் வைத்து என் அப்பன் முருகப்பெருமானிடம் "நீயே வைச்சுக்க உன் சொத்தை..!" என்று சொல்லித் திருப்பிக் கொடுத்துவிட்டதினால் எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல் இருக்கவும் முடிகிறது.. எழுதவும் முடிகிறது. இனியும் அப்படித்தான் எழுதுவேன்..

வலைப்பதிவில் எழுதத் துவங்கி மூன்றாண்டுகளாகியும் இப்போதுதான் முதல் முறையாக தமிழ்மணத்தில் நட்சத்திரப் பதிவராக இருக்கிறேன். இதற்கு முன்பும் பல முறை தமிழ்மணம் நிர்வாகிகள் என்னை நட்சத்திர போஸ்ட்டிற்கு அழைத்தபோது என் அப்பன் முருகன் மீதிருந்த பயத்தில் "வேண்டாம்.. முடியாது.." என்று சொல்லியிருந்தேன்.

ஆனால் இப்போது கேட்டவுடன் இனிமேலும் முருகனிடம் பயந்து கொண்டிருந்தால் வேலைக்கு ஆகாது என்பது எனக்குப் புரிந்ததினால் இப்போது சம்மதித்துவிட்டேன்.

என்னையும் ஒரு பதிவராக எண்ணி ஒரு வாரத்திற்கு உலகளாவிய தமிழ்மணத்தின் ரசிகர்களை விரட்டியடிக்கும் வேலையைக் கொடுத்திருக்கும் தமிழ்மணம் நிர்வாகிகளுக்கு எனது பணிவான நன்றிகளும், வணக்கங்களும். ஆனாலும் இவர்களுடைய நல்ல மனதுக்காக இந்த வாரம் இவர்களை நோக்கி வீசுகின்ற பழி அம்புகள் அனைத்தையும் நானே ஏற்றுக் கொள்கிறேன்..!

ச்சும்மா.. ஒரு வாரம் மட்டும்தான்.. வழக்கம்போல முருகன் மேல பழியைப் போட்டுட்டு என் ரம்பத்தை ஆரம்பிக்கிறேன்.. பல்லைக் கடிச்சுக்கிட்டு ஏழு நாள் மட்டும் பொறுத்துக்குங்க சாமிகளா..!!!