மந்திரப்புன்னகை - சினிமா விமர்சனம்

24-11-2010

என் இனிய வலைத்தமிழ் மக்களே..!

இத்திரைப்படத்தை சென்ற வெள்ளியன்று மாலையே பார்த்திருந்தாலும் உடனுக்குடன் விமர்சனத்தை வெளியிட என் மனம் ஒப்பவில்லை. காரணம், நான் எதிர்பார்த்துப் போன கரு.பழனியப்பன் அதில் இல்லாத அதிர்ச்சிதான்..!

நான் இப்படி எதிர்பார்ப்பதே தவறு என்பதை உணர்ந்து சகஜ நிலைக்கு வருவதற்கே இரண்டு நாட்களாகிவிட்டது. ஒருவரின் பிம்பம்.. இவர் இப்படித்தான் என்பது மாதிரியான அடிப்படை உணர்வு நம் மனதில் புகுந்துவிட்டால் அதனை வெளியில் தூக்கியெறிவது மிகவும் கடினமாக இருக்கும். அது போலத்தான் பழனியப்பன் பற்றிய எனது பார்வையும்.

இவரது படத்தினை குடும்பத்துடன் பார்க்கலாமே என்ற நினைப்போடு போயிருந்த எனக்கு, அதில் இருந்த கலாச்சாரப் புரட்சியும், எக்குத்தப்பான வசனங்களும் காய்ச்சலுக்குள்ளாக்கிவிட்டது.

ஆனால் பின்பு யோசித்துப் பார்த்ததில் தவறு என் பக்கம்தான் இருக்கிறது என்பது புரிந்தது. நான் யோசித்தது கரு.பழனியப்பனை. ஆனால் திரையில் நான் சந்தித்தது கதிர் என்னும் ஒரு கேரக்டரை.

அந்தக் கேரக்டர் அப்படித்தான். அவனது குணாதிசயங்கள்தான் அது.. அவனது கதை அதுதான். அவனது வாழ்க்கைச் சம்பவம்தான் கதை என்கிற ரீதியில் யோசித்துப் பார்த்து வெறும் இயக்குநராக எழுத்து, இயக்கம் செய்த கரு.பழனியப்பனை மட்டுமே நினைவில் கொண்ட பின்புதான் மனம் சகஜ நிலைமைக்குத் திரும்பியது.

தமிழுக்கு இது போன்ற கதைகள் புதிது என்றே நினைக்கிறேன். இதனுடைய திரைமொழியாக்கமும் புதிதுதான்..! கரு.பழனியப்பனின் இதற்கு முந்தைய படமான பிரிவோம் சந்திப்போம் படத்திலேயே இது போன்ற ஒரு அடித்தளத்தை அவர் வைத்திருந்தார்.

அந்தக் குறிப்பிட்டக் காட்சி அந்தப் படத்தில் எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. அதனால் அந்தக் காட்சியை மட்டும் தமிழக அரசு வழங்கிய சினிமா விருதுகள் பற்றிய இட்லி-வடை கட்டுரையில் இரண்டு பாராவில் குறிப்பிட்டிருக்கிறேன்.

“இதில் எனக்கு சந்தோஷத்தைக் கொடுத்திருப்பது இரண்டு விஷயங்கள். ஒன்று, சினேகாவுக்குக் கிடைத்த சிறந்த நடிகைக்கான விருது. நல்ல திரைப்படம்தான். நல்ல கதைதான். ஆனால் அழுத்தமான திரைக்கதையும், சொல்ல வந்ததை தெளிவாகச் சொல்லக்கூடிய விதமாகவும் இல்லாமல் போனதால் 'பிரிவோம் சந்திப்போம்' திரைப்படம் மக்கள் மனதில் இடம் பெறாமல் போய்விட்டது. ஆனால் அதில் சிநேகாவின் நடிப்பு என்னை அப்போதே மிகவும் கவர்ந்திருந்தது.

சந்தேகம் இருப்பவர்கள் அதன் டிவிடியை வாங்கி பாருங்கள்.. எதிரில் சோபாவில் யாரோ அமர்ந்திருக்கிறார்கள் என்று நினைத்து அவர்களை இமேஜின் செய்து அவர்களுக்கு காபி கொடுப்பதற்காக டிரேயை நீட்டியபடியே காபி எடுத்துக்குங்க என்று எப்போதும் போல மிக, மிக இயல்பாக சொல்லும் சிநேகாவை அப்படியே அள்ளி முத்தமிடலாம்.”

இப்படித்தான் அதில் எழுதியிருக்கிறேன். எதிரில் ஒருவர் இருப்பதைப் போல் கற்பனை செய்து கொண்டு உரையாடும் ஒரு மனப்பிறழ்வு நோய் நாயகிக்கு ஏற்பட்டிருப்பதை அதில் காட்டியிருப்பார் இயக்குநர் கரு.பழனியப்பன்.  ஆனால் இந்தக் காட்சியைத்தான் கொஞ்சம் அழுத்தமாகக் கொடுக்கவில்லை என்று குறைபட்டிருந்தேன்.

அந்தக் குறையை நீக்க வேண்டி அதற்கான பின்புலமாக ஒரு கதையைத் தேர்வு செய்து இப்போது முழு நீளப் படமாகவே மந்திரப்புன்னகையில் கொடுத்திருக்கிறார்.

தன் மேல் அன்பையும், பாசத்தையும் பொழிந்த தாய் திடீரென்று தன்னை விட்டுப் போனதையடுத்து மனச்சிக்கலுக்குள்ளான கதிர், அதேபோல் தான் விரும்பும் பெண்ணும் போய்விடுவாளோ என்று நினைத்து தனக்குள் இருக்கும் மிருகத்தை உசுப்பிவிட்டு அதனால் படும்பாட்டைத்தான் இந்த 2 மணி நேர சினிமாவுக்குள் சொல்லியிருக்கிறார்.

இந்த முறை மட்டுமே.. இந்தச் சினிமாவிற்கு மட்டுமே... கதைச் சுருக்கத்தை சொல்வதற்குக்கூட சற்றுச் சங்கடப்பட வேண்டியிருக்கிறது. இப்போது பெரும்பாலான பதிவர்கள் நான் நினைத்ததுபோலவே கதிரின் கேரக்டர் பற்றிச் சொல்லிவிட்டதால் இடைவேளையின்போது வரும் அந்த ட்விஸ்ட்டை விமர்சனத்தை படித்துவிட்டு படம் பார்க்கும் ரசிகர்களால் முழுமையாக ரசிக்க முடியாது என்றே நினைக்கிறேன்.

முதல் பாராட்டு வேறொரு நடிகரை வைத்து இயக்காமல், தானே நடித்தற்காக இயக்குநருக்குக் கொடுக்க வேண்டும். வேறொரு முன்னணி நடிகர் நடித்திருந்தால் திரையில் அவரைப் பற்றிய வெளிப்புற பிம்பமே நம் மனதை ஆழ்த்தி, மனநோய் பீடித்த கதாநாயகன் தோன்றியிருக்க மாட்டான். தனது முதல் படத்திலேயே இப்படியொரு கேரக்டர் என்பதால்தான் இங்கே கதை பிரதானமாகி பின்புதான் பழனியப்பன் என்னும் நடிகர் தென்படுகிறார்.

படத்தின் பிரதான அம்சமே வாழ்க்கையின் சகலத்தையும் கொத்து புரோட்டோ போட்டிருக்கும் வசனங்கள்தான். பொதுவாகவே பழனியப்பனின் திரைப்படங்களில் வசனங்கள் மிகுதியாக இருக்கும். அதிலும் பொது அறிவுக் களஞ்சியமாக வசனங்கள் கொட்டியிருக்கும். இதிலும் அப்படியே.. ஆனால் கொஞ்சம் அவற்றைக் குறைத்துவிட்டு கேரக்டருக்கு ஏற்றாற்போல் வசனங்களைப் பிரித்து மேய்ந்திருப்பதால் முதல் பகுதியில் ஏக கலகலப்பு..! "படிப்பு வரலேன்னா என்ன... சினிமால ஹீரோவாக்கிட்டு போறேன்.." என்ற டயலாக்கை தைரியமாக வைத்திருப்பதற்கு ஒரு ஸ்பெஷல் ஷொட்டு..! அதேபோல் எனக்கு "அது பிடிக்கும், இது பிடிக்கும்" என்று சொல்லும் மீனாட்சியிடம் "மொத்தத்துல ஆம்பளைங்க வாசம்னா பிடிக்கும்னு சொல்லு" என்று பழனியப்பன் சொல்லும் வசனமும் பல ஆயிரம் கதையைச் சொல்கிறது..

சந்தானம் பேசும் இரட்டை அர்த்த வசனங்கள் சில இடங்களில் முகத்தைச் சுழிக்க வைத்தன என்பதையும் சொல்லத்தான் வேண்டும்.. வசனங்களின் முக்கியத்துவம் தேவை என்றாலும், எட்டாவது ரீல் வரையிலும் கேரக்டர் ஸ்கெட்ச்சை வசனத்தின் மூலம் சொல்லிக் கொண்டே போக வேண்டுமா என்கிற அங்கலாய்ப்பும் எழுகிறது.

அந்த அப்பா கேரக்டரின் உண்மைதன்மையை முன்பே வெளிப்படுத்துவதுபோல் வசனங்களை அமைத்திருப்பதும் பாராட்டுக்குரியது. “எப்போ நான் வந்தாலும் என்னை அனுப்புறதுலேயே குறியா இரு..!!!” என்ற வசனத்தை இரண்டாவது முறையாகக் கேட்டபோதுதான் மனதில் குறியீடாக நின்றது..

கதிரின் ஒழுக்கம்கெட்டத் தன்மையை காட்டுவதாகக் கூறி காட்சிக்குக் காட்சி மது பாட்டில்களைக் காட்டியது ஓவர்தானோ என்றும் தோன்றுகிறது. தனது தாய் மீதான நெருக்கத்தைக் காட்டும் “வெளில போறதுக்கு முன்னாடி கண்ணாடில நம்மளை நாமளே பார்த்துக்கணும்” என்ற வசனம் மீனாட்சியையும் பிடிக்க வைப்பது டச்சிங் சீன். மீனாட்சியை பாலோ செய்து ஹோட்டலுக்கு வரும் காட்சியில் கேமிரா காட்டியிருக்கும் விசுவரூபத்திற்கு ஒரு பாராட்டு..!

கதிர் நார்மலானவன் அல்ல என்பதற்காக இயக்குநர் வைத்திருக்கும் பல காட்சிகளால் அவன் மீது வெறுப்பு ஏற்பட வைக்க இயக்குநர் மிகவும் முயன்றிருக்கிறார். அலுவலக மீட்டிங்கில் ஆபாச வார்த்தைகளை அள்ளி வீசுவது. முடியாது என்று முகத்திலடித்தாற்போல் சொல்வது.. கைம்பிள்ளைக்கு பால் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கும் பெண்ணிடம் போய் வேலையைப் பார்க்கச் சொல்வது.. இறக்கும் தருவாயில் இருக்கும் பாட்டியை சாகச் சொல்வது.. கார்த்திகை தீபத்தின் அருகில் நின்று சிகரெட்டை பற்ற வைப்பது.. பெற்ற அப்பனிடம் பணத்தை நீட்டி நடையைக் கட்டச் சொல்வது.. மீனாட்சியைப் புறக்கணிக்க வேண்டி அவளை அவமானப்படுத்துவது.. தனக்குச் சுகம் தரும் வந்தனாவைத் திட்டியனுப்புவது.. என்று படம் முழுவதும் அவனுடைய டேலண்ட் மொத்தத்தையும் நாக்கில் விஷம் போல் சேர்த்து வைத்துக் கொட்டும் அனுபவம் அனைத்துமே கேரக்டருக்கு வலு சேர்க்கத்தான் செய்திருந்தன.

கதிராக நடித்திருக்கும் பழனியப்பனுக்கு இது தோதான கதை. நடித்துவிட்டார். ஆனால் அடுத்தும் என்றால் எனக்கு பகீரென்கிறது. இயக்குநர் பழனியப்பனே இனி தொடர வேண்டும் என்றே நான் விரும்புகிறேன். இது போன்ற எதிர்பார்ப்பு இல்லாத கேரக்டரில் நடித்த பின்பு, மீண்டும் ஒரு ஸ்கிரீன் லைட்டை  பூசிக் கொள்வது முடியுமா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. வேறு வடிவத்தில், வேறு இயக்குநரின் கைகளில் தன்னை ஒப்படைத்து வேண்டுமானால் அண்ணன் முயற்சி செய்யலாம்..!

பாரில் பீர் பாட்டில் மூடியை வாயால் கடித்தே திறக்கும் பாரதி கண்ட புதுமைப் பெண்ணாக மீனாட்சி. இவர் இப்போதுதான் முதல்முறையாக நடித்திருக்கிறார் என்று நினைக்கிறேன்.  இதற்கு முன் நடித்த எந்தப் படத்திலும் இத்தனை குளோஸ்அப் காட்சிகளை மீனாட்சியின் முகத்துக்கு மட்டும் வைத்திருக்க மாட்டார்கள் என்பது உறுதி..! சில குளோஸ்அப்புகளில் லிப்ஸ் மூவ்மெண்ட்ஸ் தவறுவது தெளிவாகத் தெரிகிறது.. இந்தப் பெண்ணுக்கும் நடிக்க வரும் என்பதைத் தெரிவித்தமைக்காக பழனியப்பனுக்கு இன்னுமொரு நன்றி..! ஆனாலும் பாடல் காட்சிகளில் சேலையிலேயே கவர்ச்சியை அள்ளிக் கொட்டியிருக்கிறார் மீனாட்சி. மற்ற இயக்குநர்கள் கவனிக்க வேண்டிய விஷயம்..!

படத்தின் முற்பாதியை பாதியளவுக்குத் தனது தோளில் சுமந்திருக்கிறார் சந்தானம். காண்டம் வாங்கப் போன இடத்தில் அவர் அல்லல்படுவதும், மனைவியிக்கு சேலை வாங்கிக் கொடுத்துவிட்டு அங்கே கிடைக்கும் ட்விஸ்ட்டான திட்டில் ஆடிப் போகும் சராசரி சந்தானங்கள் தமிழ்நாட்டில் மிக அதிகம்தான்..!

அதற்காக அவர் பேசிய இரட்டை அர்த்த வசனங்களை மன்னிக்க முடியாது.. செத்த கிளியை இரண்டு முறை பேசுவதெல்லாம் தேவைதானா..? குறைந்த முதலீட்டில் நிறைந்த லாபம் என்கிற கணக்கில் இப்போது சந்தானத்தின் காட்டில்தான் மழை. மனிதரும் வஞ்சகமில்லாமல் காட்சிகளை நகர்த்த பெரிதும் உதவியிருக்கிறார்.

கல்யாணமே செய்யாமல் பெயரில் மட்டும் மன்மத நாயுடுவாக தம்பி இராமையா. நீண்ட அனுபவசாலி நடிகரைப் போல டைமிங்காக பேசுவதில் அசத்துகிறார். முற்பாதியில் கலகலப்பைக் கூட்டுபவராகவும், பிற்பாதியில் குணச்சித்திரத்துக்கும் மாறிவிடவும் மிக எளிதானவராக இருக்கிறார். இனிமேல் இவர் காட்டில் மழைதான் என்று நினைக்கிறேன்.

அடுத்துக் குறிப்பிட வேண்டியது வந்தனாவும், ரிஷியும். மூன்று ஐந்து காட்சிகளே வந்தாலும் வந்தனாவுக்கு ஒரு ஷொட்டு. கதிர் கூப்பிட்டால் இனிமேல் என்னை அனுப்பாதே என்று கேட்டுக் கொள்வதில் இருக்கும் ஆதங்கம் அளவிட முடியாதது.. எல்லாருக்கும் மனமென்ற ஒன்று இருக்குமே..?

பத்தாண்டுகளுக்கு முன்பாக மின்பிம்பங்கள் தயாரிப்பில் விஜய் டிவியில் மீண்டும் ஒரு காதல் கதை என்ற சீரியலில் நடித்த ரிஷியின் முதல் துவக்கமே பாராட்டுக்குரியதாகத்தான் இருந்தது. அப்போதே மாடுலேஷனில் பிச்சு வாங்கினார். டிவியில் வித்தியாசமாக இருக்கிறதே என்று சொல்லித்தான் அந்தக் கேரக்டரை எக்ஸ்டன்ஷன் செய்து கொண்டே போனார்கள். அசத்தினார் மனிதர். இப்போதும் அசத்தியிருக்கிறார்..

  

பழனியப்பன் படம் என்றாலே பாடல்களும், பாடல் காட்சிகளும் ஸ்பெஷலாக இருக்கும். இதில் வித்யாசாகரின் இசையில் தியேட்டரில் மட்டும் கேட்கக் கூடிய அளவுக்கு தண்ணி போட வாப்பா என்ற முதல் பாடலும், சட்ட சட சட என்ற பாடலும், அன்பில்லாமல் என்ற பாடலும் பாடல் காட்சிகளும் பிடித்திருந்தன.. முதல் நடிப்பு என்பதால் நடனமாடி நம்மை சோதிக்கக் கூடாது என்கிற நல்லெண்ணத்தில் அண்ணன் அதை தவிர்த்துவிட்டு காட்சிகளை அழகுபடுத்தியிருப்பதற்கு நன்றி..!

முதல் பாதியில் ஜாலியும், எதிர்பார்ப்புமாகச் சென்ற கதை பிற்பாதியில் நீளமான சம்பவங்களின் கோர்வையினால் கொஞ்சம் ஏமாற்றத்தைத் தந்துவிட்டது. அந்தக் கொலை சம்பவமும், அதைத் தொடர்ந்த காட்சிகளும் பரபர..! அவரது சிறு வயதுக் கதையை கவிதையைப் போல் எடுத்திருக்கிறார்..! அந்தக் காட்சிகள்தான் படத்தின் உயிர்நாடி என்பதால் அது எடுக்கப்பட்டவிதம் நன்று..!

இப்போதைய கட்டுப்பாடுகள் மீறிய காதல் எதனால் ஏற்படுகிறது என்பதை இங்கேயும் வசனத்தாலேயே குறிப்பிட்டிருக்கிறார். ஒரு பாராட்டு.. ஒரு மகிழ்ச்சி.. மனைவியின் திறமையை அங்கீகரித்தல்.. இப்படி ஏதோ ஒன்றை ஒவ்வொரு மனைவியும் எதிர்பார்க்கிறாள் என்பதை மறைமுகமாகச் சொல்கிறார் இயக்குநர்.

பெரும்பாலான இந்த எல்லை தாண்டிய பயங்கரவாதத்தில் இதுதான் அடிப்படை காரணங்களாக இருக்கின்றன. ஆனால் இவைகள் கணவர்களுக்குத்தான் புரிவதில்லை. வெறும் வேலைகளைப் பகிர்ந்து கொள்வதில் மட்டுமே சுகமில்லை.. அதையும் தாண்டி மனைவியின் எதிர்பார்ப்புகளை பூர்த்தி செய்வதிலும் காதல் வேண்டும் என்று சொல்லியிருக்கிறார்.. இது மட்டும் எல்லாருக்கும் புரிஞ்சு போச்சுன்னா நாட்டுல கள்ளக்காதலே இருக்காது.. நல்லக் காதல் மட்டுமேதான் இருக்கும்..!

இடையில் சில காட்சிகளை நறுக்கித் தள்ளியிருப்பது தெளிவாகத் தெரிகிறது. துவைத்த துணிகளை காயப் போட்டுக் கொண்டே கல்யாணத்தைப் பற்றி மீனாட்சியிடம் பேசும் பெண்மணியின் காட்சியும் இதில் ஒன்று..!

கதிரின் மனப்பிறழ்வு நோய் சரியாகிவிட்டதா இல்லையா என்பதை மருத்துவரும் குழப்பமாகவே சொல்லிவிட்டது படத்தையும் கொஞ்சம் குழப்பிவி்ட்டது என்றே நினைக்கிறேன். நந்தினியை புறக்கணிக்கவே நான் இப்படி நடிக்கிறேன் என்று கதிர் சொன்னாலும், டாக்டரோ மருந்து, மாத்திரை சாப்பிட்டால் குணமாயிருவார் என்று சொல்லி மேலும் பீதியைக் கொடுக்கிறார். இறுதிக் காட்சியிலும் அப்பா தென்பட்டவர் அமைதியாக, பேசாமல் திரும்பிப் போவதில் அவர் இனிமேல் திரும்பி வர மாட்டார் என்பதை சிம்பாலிக்காக காட்டினாலும் நினைத்துப் பார்ப்பது கதிர்தானே..?

ஊரில் இருக்கும் பாட்டி பற்றிய காட்சிகள் நிஜமா அல்லது அதுவம் கற்பனையா..? அந்தப் பாட்டிதான் மருத்துவமனைக்கு வந்த பாட்டியா..? என்பதும் என் மரமண்டைக்கு சரிவர புரியவில்லை..! இதில் எது, எது உண்மைக் காட்சிகள்.. எது எது கற்பனைக் காட்சிகள் என்பதையே தனியாக லிஸ்ட் போட்டுத்தான் எழுத வேண்டும் போல் உள்ளது..!

கிளைமாக்ஸ் காட்சியை இன்னமும் கொஞ்சம் அழுத்தமாகச் சொல்லியிருக்கலாம்..! பத்து வரி சென்டிமெண்ட்டுகளில் கதிர் உருகிவிடுவதாகச் சொல்லியிருப்பது அந்தக் காட்சிக்கு ஏற்புடையதாக இல்லை. படம் பார்த்த அத்தனை பேரின் அங்கலாய்ப்பும் இதுதான்..! அந்தக் காட்சியைக் கொஞ்சம் வேறு மாதிரி சிந்தித்திருக்கலாம்..!

கரு.பழனியப்பனின் திரைப்படங்களிலேயே அதிக அளவுக்கு சென்சாரால் வசனங்கள் கட் செய்யப்பட்டிருப்பதும் இதில்தான்  என்று நினைக்கிறேன். யூ-ஏ சர்டிபிகேட்கூட பழனியப்பனுக்கு இதுதான் முதல் முறை என்றும் நினைக்கிறேன்.

பழனியப்பனின் படங்களில் இந்த இரண்டுக்குமே இந்தப் படமே கடைசியாக இருக்க வேண்டும் என்றே விரும்புகிறேன்..!

மந்திரப்புன்னகை நிச்சயம் தமிழ்ச் சினிமாவில் பேசக் கூடிய வித்தியாசமான படமாக வருங்காலங்களில் இருக்கும்..!