பேசுவது கிளியா - திரை விமர்சனம்

10-08-2010

என் இனிய வலைத்தமிழ் மக்களே..!

சென்ற மாதம் புதிதாகப் பொறுப்பேற்ற தமிழ்நாடு திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்கள் சங்க நிர்வாகிகள், “இனிமேல் வாரத்திற்கு 3 தமிழ்ப் படங்கள் மட்டுமே திரையிட அனுமதி தரப்படும்” என்று தேர்தல் முடிவுகள் வெளிவந்த அன்றைக்கே ஒரு தீர்மானத்தை தெரிவித்தார்கள்.

அதன்படி இப்போது வாரத்திற்கு மூன்று தமிழ்த் திரைப்படங்கள் மட்டுமே திரையிடப்படும். அதில் பெரிய பட்ஜெட் திரைப்படம் ஒன்று.. சிறு பட்ஜெட் திரைப்படங்கள் இரண்டு என்று பேசி முடிவெடுத்திருக்கிறார்கள். இந்த சிறு பட்ஜெட் படங்களில் வெளியிடுவதற்கு தயாராக இருக்கிறோம் என்று அனுமதி கேட்டு பதிவு செய்து காத்திருக்கும் திரைப்படங்களை வரிசையாக வெளியிட அனுமதி தருகிறார்கள்.

அந்த வகையில் இந்த வாரம் வெளிவந்திருக்கும் ஒரு திரைப்படம்தான் பேசுவது கிளியா என்பது..! இப்படத்தை கொஞ்சமாவது வெளியில் பேச வைத்தது இப்படத்தின் இசை அமைப்பாளர் ஏ.ஆர்.ரகுமானின் தங்கை ஏ.ஆர்.ரைஹானா என்பதால்தான்..!

படத்தின் துவக்கமே கரகாட்டம், மயிலாட்டம், ஒயிலாட்டம் என்று போட்டு மாணிக்கவிநாயகத்தின் கணீர் குரலில் “வந்தவரை வாழ வைக்கும் தமிழகம்” என்று ஆரம்பிக்க வித்தியாசமாக எதையோ சொல்லப் போகிறார்கள் என்று நினைத்து மொத்தமாக ஏமாந்து போனேன்..!

காதலைக்கூட இழக்கலாம். ஆனால் எந்தக் காரணத்திற்காகவும் நட்பை இழக்கக் கூடாது என்பதுதான் படத்தின் மையக் கருத்து. ஆனால் இதற்கு இவர்கள் செய்திருக்கும் வழி, டிவி சீரியல் கதாசிரியர்கள்கூட இப்படி யோசித்திருக்க மாட்டார்கள்..!  

சக்தி, தர்ஷினி, சிவா மூவரும் ஒரே கல்லூரியில் படிக்கிறார்கள். தர்ஷினிக்கு சிவா மீது காதல். ஆனால் சிவாவுக்கு இல்லை. சக்தியும் சிவாவும் மிக நெருங்கிய நண்பர்கள். ஆனால் காதல் இல்லை..

சக்தி தனது பணக்கார அப்பா, அம்மாவின் புறக்கணிப்பால் போதை மருந்துக்கு அடிமையாகி தவிக்கிறாள். அவளை ஒரு வழியாக மீட்டெடுத்து சிகிச்சையளித்து காப்பாற்றுகிறான் சிவா. இதனால் அவனுடன் இன்னும் அட்டாச் ஆகிறாள் சக்தி.

அந்த போதை மருந்தை உட்கொண்ட காலக்கட்டத்தில் சக்தியில் உடலில் ஏறிய எய்ட்ஸ் நோய்க்கிருமி கடைசியில் அவளை படுக்க வைக்கிறது. இப்போது தர்ஷினியும், சிவாவும்தான் அவளை மருத்துவனையில் சேர்த்து கவனித்துக் கொள்கிறார்கள். தன்னைக் கவனிக்கவும் பிரெண்ட்டுகள் இருந்ததினால் தன்னை பார்க்க மருத்துவமனைக்கு ஓடி வரும் பெற்றோரைக்கூட சந்திக்க மறுக்கிறாள் சக்தி. 

கடைசியில் மருத்துவம் பலனளிக்காமல் சக்தி இறந்துபோய்விட.. காதலைவிட நட்பே சிறந்தது.. கூடவே பெற்றோர்கள் தங்களது பிள்ளைகளுடன் அரவணைப்புடன் வளர்க்க வேண்டும் என்ற உயர்ந்த தத்துவத்தை கண்டுபிடித்துச் சொன்னதோடு வெளியில் விட்டார்கள்..!

கண்ணுகளா.. ரொம்பக் கஷ்டப்பட்டு கதையைச் சொல்லி முடிச்சிருக்கேன். ஆனா உள்ள உக்காந்திருக்கும்போது நான் பட்ட கஷ்டம் இருக்கே..! முடியலடா சாமி..! என்னதான் வீறாப்பா ஒரு பதிவு போடுறதுக்கு இதை பார்த்தே ஆகணும்னு விரும்பிப் போய் கழுத்தறுபட்டு திரும்பி வந்திருக்கேன்..! எனக்குக் கொழுப்புதான்..!

உசுப்பிவிட்ட உத்தமர்களே.. நல்லாயிருங்க..!

லோக்கல் சேனல்ல ஓட்டுற சீரியல்லகூட கொஞ்சம் நடிப்பைக் கொட்டியிருப்பாங்க.. இதுல நடிப்பா.. அப்படின்னா என்னன்னு கேள்விதான்..!

ஏதோ ஒரு ஆர்வக்கோளாறில் இயக்குநர் களமிறங்கியிருக்கிறார். மேடை நாடகம் அளவுக்குக்கூட இல்லாமல் நடிகர்கள் ஏனோ தானோவென்று நடித்து வைத்திருக்க.. சென்சார் போர்டும், டப்பிங் ஆர்ட்டிஸ்டுகளும் எப்படித்தான் இதனை பொறுமையாக பார்த்தார்கள் என்று தெரியவில்லை..? இந்தப் படத்துக்கு சென்சார் சர்டிபிகேட் தர மறுத்திருந்தால்கூட நியாயம் என்றே சொல்லலாம்..!

புதுமுக ஹீரோ, ஹீரோயின்கள்.. ஹீரோயின்கள் அழுகும்போது நமக்கே அழுகை வருகிறது.. இப்படியெல்லாமா அழுவார்கள் என்று.. இன்னொரு ஹீரோயின் அழுவதே ஹீரோ “ஏம்மா அழுகுற..?” என்று கேட்டபோதுதான் தெரிந்தது.. இப்படியொரு இயக்கம்..!

ஒரு கதைக்குள் பத்து கதையாக சமூகக் கண்ணோட்டத்தையெல்லாம் கொண்டு வந்து திணித்து பேஜார் செய்திருக்கிறார்கள்.

போதை மருந்தை உட்கொள்ளக்கூடாது..!

எய்ட்ஸ் நோயின் அபாயத்தை மக்களிடத்தில் சொல்ல வேண்டும்..!

எய்ட்ஸ் நோயாளிகளை புறக்கணிக்கக் கூடாது..! அவர்களை அரவணைக்க வேண்டும்..!

கல்லூரிக்குள் அரசியலைப் புகுத்தி மாணவர்களை திசை திருப்பும் அரசியல்வியாதிகள்..!

வெட்டியான் வாழ்க்கையில் அவனது அன்றாட ஜீவாதாரப் பிரச்சினைகளை ஒரு பக்கம் முன் வைக்கிறார்கள்..

அவனது குழந்தை காணாமல் போன சூழலிலும் கொண்டு வந்திருக்கும் பொணத்தை ஈமச்சடங்கு செய்ய வெட்டியானை வற்புறுத்தும் ஒரு ஆள்..

வெட்டியான்கள் மற்ற ஊர்க்காரர்களுடன் எந்த விதத்திலும் நெருங்க முடியாது.. ஒட்ட முடியாது என்பதை வசனத்திலேயே சொல்கிறார்கள்..!

கேப்பங்கூழ் குடிப்பது உடலுக்கு நல்லது என்று போதை மருந்து பார்ட்டியிடம் சொல்லி நம்மையும் குடிக்கச் சொல்கிறார்கள்..!

திருநங்கைகளும் மனிதர்கள்தான். அவர்களையும் சமூகத்தில் மற்றவர்களைப் போல் அரவணைத்துப் போக வேண்டும் என்பதை நிஜ திருநங்கையான பிரியாபாபுவின் மூலமாகவே சொல்லியிருக்கிறார்கள்..!

கதை இப்படித்தான் போகிறது என்று யோசித்தால் மறு காட்சியிலேயே வேறு இடத்துக்குக் கொண்டு போகிறார்கள்.. இப்படியே ரீலுக்கு ரீல் கதையை மாற்றி, மாற்றி ஓட்டி, நம் பொறுமையைச் சோதிக்கிறார்கள்..

இந்த பிளாக் மட்டும் இல்லைன்னா 60 ரூபா போனா போகுதுன்னு சொல்லி ஓடி வந்திருக்கலாம்..! விட்டானா முருகன்..!

படத்தி்ன் விளம்பரத்திற்காக இவர்கள் பயன்படுத்தியிருக்கும் பெண்ணின் திறந்த முதுகு, உண்மையில் அவள் மருத்துவமனையில் தங்கியிருக்கும்போது ஏற்படும் புண்ணுக்கு மயிலிறகால் எண்ணெய் தடவுகின்ற சீன்.. படத்தின் இயக்குநர் எப்பேர்ப்பட்ட கில்லாடி பாருங்க..

இந்தப் படத்திற்குப் போய் நான் பெற்ற ஒரேயொரு சந்தோஷம்.. சங்கத் தலைவி, தன்மானத் தலைவி, சிங்கத் தலைவி, இனமானத் தலைவி, கவர்ச்சிப் புயல்.. நடிப்பரசி.. ஷகிலாவை நீண்ட நாட்கள் கழித்து பார்த்ததுதான்..!

அதுவும் இரண்டே இரண்டு சீன்கள்.. ஒரு சீனில் முத்துக்காளையை ஒரே கையால் தூக்கி டிஷ்யூம் செய்தது மறக்க முடியாதது..

இன்னுமொரு காட்சியில் கதாநாயகி அழுவதற்கு மடியைக் கொடுத்துவிட்டு, தானும் கொஞ்சூண்டு அழுது இத்திரைப்படத்தில் நடித்த ஒரேயொரு நடிகர் என்கிற பெயரைத் தட்டிச் சென்றார்.. வயது 35 ஆனாலும் இன்னமும் அப்போது போலவேதான் இருக்கிறார் தலைவி.. என்றும் இளமையோடு நீடுழி வாழட்டும்..

இந்தப் படம் பற்றிய இன்னுமொரு புரியாத புதிர். இந்தப் படத்திற்கு இசையமைக்க ரைஹானா எதற்காக ஒத்துக் கொண்டார் என்பதுதான்..!

படத்தில் இருந்த பாடல்களையும், பி்ன்னணி இசையையும் கேட்டீர்கள் எனில் நொந்து போவீர்கள்.. பின்னணி இசை பாதி இடங்களில் காணாமல் போய் வெறும் காற்றுதான் வந்தது..! ரீரெக்கார்டிங்கில் படத்தை ரைஹைனா பார்த்தாரா.. இல்லையா.. என்பதே சந்தேகமாக இருக்கிறது..!

காரணம், நான் போன நேரத்துக்கு ரைஹானாவும் படம் பார்க்க வந்திருந்ததுதான்..

விருகம்பாக்கம், தேவி கருமாரி காம்ப்ளக்ஸிற்கு பொதுவாகவே பெண்கள் அதிகம் வர மாட்டார்கள். அவ்வளவு சுத்தம்.. அதிலும் மூன்றாவது மாடியில் இருக்கும் சக்தி கருமாரி தியேட்டர், மேட்டர் படங்களுக்காகவே ஒதுக்கப்பட்டது..!

ரைஹைனா துணைக்கு ஒரு பெண்ணுடனும், ஒரு சிறுவனுடனும் தன்னுடைய மேனேஜருடனும் வந்திருந்தார். டிக்கெட் வாங்கும் இடத்தில் அவரைப் பார்த்தவுடனேயே எனக்கு பகீரென்றது.. இந்தப் படத்தை இந்தத் தியேட்டரில் பார்த்து இவர் என்ன செய்யப் போகிறார்..? யாரும் தியேட்டரை பற்றி அவரிடம் ஏதும் சொல்லவில்லையோ என்று நினைத்தேன்.. இத்தனைக்கும் தியேட்டரில் ஏஸியும் கிடையாது..!

வேடிக்கையை பார்ப்போம் என்று காத்திருந்தேன். ரைஹானா தியேட்டரின் உள்ளே வந்ததும் ஒரு நிமிடம் ஸ்தம்பித்துப் போனார். தப்பான இடத்துக்கு வந்துவிட்டோமோ என்று பேயறைந்தார்போல் நின்றார். அவரைவிட அதிர்ச்சியில் இருந்தது உள்ளேயிருந்த 15 ஆண்கள்.

ஏற்கெனவே மேட்டர் படம் என்ற சந்தோஷத்தில் வந்தவர்கள் இரண்டு பெண்களை பார்த்து திகைத்துப் போய் நிற்க.. சமாளித்துக் கொண்டு ஒரு ஓரமாகப் போய் உட்கார்ந்தார்கள். அங்கே காற்று வரவில்லை. மேனேஜர் தியேட்டர் முழுக்க நடந்த பேன் காற்று எங்கே வருகிறது என்று தேடிப் பார்த்து, ரைஹானா அண்ட் கோவை அங்கே அழைத்து வந்து உட்கார வைத்தார்.

ஒரு முக்கால் மணி நேரம் நெளிந்து, கிழிந்து அமர்ந்து பார்த்த ரைஹைனாவால் அதற்கு மேல் தாங்க முடியவில்லை போலும்.. மேனேஜரை ஒரு முறை முறைத்துவிட்டு வேகமாக எழுந்து வெளியேற, மேனேஜர் தலையைத் தொங்கப் போட்டுக் கொண்டு பின்னாடியே வெளியேறியது தியேட்டரில் பார்த்த சுவையான காட்சி..!

இனியாவது ரைஹானா ஆள் பார்த்து, கதை கேட்டு இசையமைப்பார் என்று நம்புவோமாக..!

எங்க விட்டேன்..? வேணாம்.. எனக்கே வெறுப்பா இருக்கு.. இதோட போதும்.. பொத்திக்கிட்டு போய் தூங்குங்க..!

உங்களுக்காக நான் படுற கஷ்டம் இருக்கே..!????