ம.க.இ.கழகத்தினரின் அராஜக கம்யூனிஸம்..!

16-04-2010 என் இனிய வலைத்தமிழ் மக்களே..!

முதலிலேயே ஒன்றைச் சொல்லிவிடுகிறேன். லீனா மணிமேகலையின் அந்த இரண்டு கவிதைகளிலும் எனக்கு முற்றிலும் உடன்பாடில்லை. அவர் சொல்ல வந்த கருத்தும், சொல்லிய விதமும் முற்றிலும் தவறு என்பது எனது கருத்து.

தமிழில் எத்தனையோ நல்ல, நல்ல வார்த்தைகள் இருக்கின்றன. சொற்றொடர்களும், அலங்காரச் சொற்களும் கவிஞர்களுக்காக காத்திருக்கும்போது தங்களது உடல் அவயங்களை முன் வைத்து, அவற்றை வெளிப்படுத்தி எழுதிதான் ஒரு விஷயத்தை மக்களுக்கு உணர்த்தவேண்டும் என்கிற அவசியமில்லை. லீனா இந்த விஷயத்தில் சற்று யோசித்திருக்கலாம். இது மாதிரியான நிறைய 'லாம்'களை நம்மால் போட முடியும்!

ஆனால் என்ன எழுதுவது என்பது அவரது உரிமை. அவரது வலைத்தளத்தில்தான் அதனை எழுதியுள்ளார். இப்படித்தான் எழுத வேண்டும்.. இதை எழுதக்கூடாது என்று நாம் தடுக்க முடியாது. தடுப்பதற்கு உரிய அத்தாட்சியை கையில் வைத்திருப்பது இந்திய அரசியல் அமைப்புச் சட்டம் மட்டுமே.. இது அவருக்கு மட்டுமல்ல.. நமக்கும் பொருந்தும்.

அதே சமயம், லீனா மணிமேகலையின் கருத்து சுதந்திரத்துக்கான ஒன்று கூடல் நிகழ்ச்சியில், அருமையிலும் அருமையான நமது சக தோழர்களான மக்கள் கலை இலக்கியக் கழகத்தினர் நடத்திய அராஜகப் போராட்டத்தை வன்மையாகக் கண்டிக்கத்தான் வேண்டும்.

இந்த ம.க.இ.க.-வினரை பற்றி நான் முதன் முதலில் அடையாளம் கண்டது மதுரையில்தான். என் அப்பன் முருகப்பெருமான் வீற்றிருக்கும் மதுரையை அடுத்த திருப்பரங்குன்றத்திற்கு சென்று அவனைத் தரிசித்துவிட்டு திரும்பும்போது அன்றைய நாளில் அந்த வட்டாரம் முழுவதும் ஒட்டப்பட்டிருந்த 'ம.க.இ.கழகத்தினரின் கலை விழா' என்ற போஸ்டரில்தான் இவர்களது அறிமுகம் எனக்குக் கிடைத்தது. அதுவும் எனது அப்பனால்.. ரொம்ப சந்தோஷம்.. அந்தக் கலைவிழாவில் அவர்கள் நடத்திய கூத்தும், தப்பாட்டமும், அப்போதே என்னைக் கவர்ந்துதான் இருந்தது.

அதே கூத்தையும், தப்பாட்டத்தையும் வேறு வடிவில் பல வருடங்களுக்குப் பிறகு அருமைத் தம்பி முத்துக்குமாரின் இறுதி ஊர்வல தினத்தன்றுதான் பார்த்தேன். அந்த ஊர்வலத்தில் இந்த அமைப்பினர் காட்டிய எதிர்ப்புகள், எழுப்பிய கோஷங்களை எனது அந்தப் பதிவில் நான் பதிவு செய்திருக்கிறேன். சுடுகாடுவரையிலும் ஒருவர் மாற்றி ஒருவர் தொண்டை கிழிய கோஷம் போட்டுக் கத்திக் கொண்டே வந்ததை நான் இன்றைக்கும் ஆச்சரியத்துடன்தான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.

இந்த அளவுக்கான பொது நலன்களில் அவர்கள் எடுக்கின்ற அக்கறை எப்படி, எந்த வடிவத்தில் அவர்களை ஆட்கொள்கிறது என்பது எனக்குப் புரியவில்லை. இந்த அமைப்பினர்தான் தமிழ் வலையுலகில் தற்போது ஆளே இல்லாத கிரவுண்ட்டில் கோல் போடும் வினவு டீம் என்பதே என் மரமண்டைக்கு மிகச் சமீபத்தில்தான் தெரிந்தது..

இவர்களுடைய ஒரு பக்கத்தை முத்துக்குமாரின் மரணத்தின்போது பார்த்து பிரமித்துப் போயிருந்த எனக்கு இவர்களது இன்னொரு பக்கத்தை எழும்பூர் இக்சா அரங்கில் அன்றைக்குப் பார்த்தபோது வெறுப்பாகிவிட்டது.

ஒருவர் சொல்கிற கருத்தில் உங்களுக்கு ஆட்சேபணையிருந்தால் எதிர்ப்பைக் காட்ட வேண்டியதுதான்.. தப்பில்லை.. அது எழுத்தாக இருந்தால் எழுத்திலேயே எதிர்ப்பைக் காட்டுவதுதான் மிகச் சிறந்த பதிலடி.

கூட்ட அழைப்பில் தெளிவாகச் சொல்லித்தான் அழைத்திருக்கிறார்கள். "லீனா மணிமேகலையின் கவிதைக்கு எதிராகத் தொடுக்கப்பட்டிருக்கும் அச்சுறுத்தல்களுக்கு எதிராகவும், கருத்து சுதந்திரத்திற்கு ஆதரவாகவும் கூட்டப்பட்டிருக்கும் ஒன்றுகூடல்" என்று அனைவருக்கும் புரிந்தாற்போலத்தான் இருந்தது.

லீனாவின் கவிதையை கடந்த மாதமே கொத்து புரோட்டா போட்டு சலிக்கின்றவரையில் சாப்பிட வைத்திருக்கும் ம.க.இ.கழகத்தினரும், வினவும் போதாததற்கு அதற்குப் பிறகும் இரண்டு முறை அதே போன்று பதிவெழுதி தங்களது ஆதங்கத்தைத் தீர்த்துக் கொண்டார்கள். இதுவரையிலும் சரி..

இதேபோல் லீனாவின் கூட்டத்திற்கு மறுநாள் அதே இக்சா அரங்கத்தில் நமது தோழர்கள் எதிர்ப்பாளர்கள் கூட்டம் ஒன்றை நடத்தி அதிலே தங்களது எதிர்ப்பை பதிவு செய்திருந்தால் மிக, மிக சந்தோஷமாக இருந்திருக்கும்.

அதைவிட்டுவிட்டு எதிர்ப்புக் கூட்டத்திலேயே நேருக்கு நேராக பதில் சொல்கிறோம் என்று அழைக்காமலேயே வந்திருந்து கூட்டத்தை நடத்தவிடாமல் கூச்சலையும், குழப்பத்தையும் உண்டு செய்து கடைசியாக அவர்கள் சாதித்ததுதான் என்ன..? பூஜ்யம்.

ஆனால், தோழர்களின் அட்டாக் முறையை கவனத்துடன் பாருங்கள்..

வரும்போதே பக்காவான திட்டத்தோடுதான் வந்தார்கள் தோழர்கள். அரங்கத்தின் உள்ளே நுழைந்தவுடன் மூலைக்கு ஒருவராக போய் அமர்ந்தார்கள். யாரும், யாருடனும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. வெளி ஆட்களுக்கு யாரோ சிலர் தனித்தனியாக வந்து அமர்ந்திருக்கிறார்கள் என்பது போலத்தான் தெரியும்..!

யார் முதலில் எழுந்து பேசுவது.. அதன் பிறகு அவருக்கு யார் துணை செய்வது..? எப்படி பேச வேண்டும்..? எதிர்ப்புகளை எப்படி சமாளிப்பது என்று அனைத்தையும் திட்டமிட்டு வந்திருந்தது பின்னால்தான் தெரிந்தது. கோஷங்களைகூட முன்கூட்டியே தயார் செய்துவிட்டுத்தான் வந்திருக்கிறார்கள் தோழர்கள்.. அடடா.. என்ன ஒரு பிளானிங்..?(முருகன்களா கோச்சுக்காதீங்க..!)

முன் வரிசையில் இரண்டு பேர்.. நடுவரிசையில் பெண்கள் அமைப்பினர் ஒரு ஆறு பேர்.. நடு வரிசையில் ஒருவர். அவருக்குப் பின் ஒருவர்.. அரங்கத்தின் மூலையில் இரண்டு பேர்.. கடைசி வரிசையில் எனக்குப் பின்பு இரண்டு பேர்.. எங்களுக்கு முன் வரிசையில் இரண்டு பேர்.. இது அனைத்துமே ஒரு பக்கத்தில்தான்.. அதாவது அரங்கத்தின் இடது பக்கம் முழுவதும் தோழர்களின் ராஜ்ஜியம்தான்.. வலது பக்கம் முழுவதும் ஆதரவாளர்கள் ராஜ்ஜியம்!

எழுந்து பேசும்போதும் அதே டெக்னிக்தான். முதலில் ஒரே ஒருவர் பேசத் துவங்கினார். பின்பு அடுத்த முறை இன்னும் இரண்டு பேர் எழுந்தார்கள். அதற்கடுத்த முறை இன்னும் 3 பேர் எழுந்தார்கள். பேச்சு முற்றி ஆதரவாளர்களின் எண்ணிக்கைகூட கூட நம்ம தோழர்களின் கூட்டமும் வேகவேகமாக எழுந்தது..

அடுத்து ஆதரவுக் கூட்டத்தில் இரண்டு பெண்கள் தங்களது கருத்தை வாதாடத் துவங்க.. அதுவரையில் பொறுமையுடன் காத்திருந்த ம.க.இ.க. தோழியர்கள் அவர்களுடன் பதிலுக்கு பதில் வாதாடத் துவங்க.. எண்ணிக்கை இரண்டு மட்டத்திலும் சம அளவாக இருப்பது கடைசியில்தான் தெரிந்தது..

என்ன ஒரு பக்காவான ஸ்கிரிப்ட்டு..? கொன்னுட்டாங்க போங்க..! மணிரத்னம் அடுத்த படத்துக்கு திரைக்கதையில் ஏதாவது உதவி தேவையெனில் நமது தோழர்களைத் தாராளமாக அணுகலாம்.

முதலில் வரவேற்புரை நிகழ்த்திவிட்டு பேராசிரியர் ராஜன்குறையை பேச அழைத்தார் அ.மார்க்ஸ். அனர்த்தத்தை உடனேயே ஆரம்பித்தார்கள் தோழர்கள். “பேசணும் ஸார்.. கொஞ்சம் சந்தேகம் இருக்கு ஸார்.. கண்டிப்பா பேசியே ஆகணும் ஸார்.. கொஞ்சம் தயவு பண்ணுங்க ஸார்..” என்று முதலில் நாகரிகமாகத்தான் ஆரம்பித்தது வினை.

இந்த இடத்தில் அ.மார்க்ஸை பற்றிச் சொல்லித்தான் ஆக வேண்டும். இவர்களது அரிச்சுவடியை பற்றி அவர் நன்கு தெரிந்து வைத்திருந்ததால் இவர்களது முகத்தைப் பார்த்தவுடனேயே மருவாதைக்கு காவல்துறைக்கு போன் செய்து விஷயத்தை சொல்லிவிட்டார்போலும். இரண்டு சப்-இன்ஸ்பெக்டர்கள் வந்திருந்தார்கள். வாசல் அருகேயே நின்று கொண்டு அனைத்தையும் கவனித்தபடியேதான் இருந்தார்கள்.

மார்க்ஸ் முதலில் ஜனநாயக ரீதியாக தன்மையாகத்தான் பேசினார். "நாங்க எல்லாரும் பேசி முடிச்சுக்குறோம். கடைசியா நீங்க கேக்க வேண்டியதையெல்லாம் கேளுங்க.. பேச வேண்டியதையெல்லாம் பேசலாம்.. வாய்ப்பு தர்றோம்.." என்றார். இந்த கோல்டன் சான்ஸை தோழர்கள் பயன்படுத்தியிருக்கலாம். அதைவிட்டுவிட்டு, "உடனேயே பேச வேண்டும்.. இப்போதே பேசணும்.. எங்க சந்தேகத்துக்கு பதில் சொல்லிவிட்டுத்தான் பேச வேண்டும்" என்று அடம் பிடித்ததே இவர்கள் வந்த நோக்கம் என்னவென்பதை பறை சாற்றிவிட்டது.

நல்லதொரு வாய்ப்பை அவர்களாகவே கெடுத்துக் கொண்டார்கள். கடைசியாகப் பொறுமையுடன் காத்திருந்து தங்களது எதிர்ப்பை பதிவு செய்திருக்கலாம். பேசவே கூடாது என்று மார்க்ஸும், கூட்டத்தினரும் சொல்லவே இல்லை. "கடைசியா பேசுங்க ஸார்.. இப்ப குறுக்கிடாதீங்க.. நிறைய பேர் இருக்காங்க.. 9 மணிக்குள்ள கூட்டத்தை முடிக்கணும்னு ரூல்ஸ் இருக்கு" என்றெல்லாம் சொன்னார்கள். யார் கேட்டா..?

அரைகுறை மனதோடு அமர்ந்தார்கள் தோழர்கள். ராஜன் குறை பேச்சைத் துவக்கினார். எடுத்த எடுப்பிலேயே தெள்ளத் தெளிவாகச் சொன்னார், "இந்தக் கூட்டம் லீனாவின் கவிதைக்கான ஆதரவுக் கூட்டம் அல்ல.. லீனாவின் கவிதையில் இங்கு பலருக்கும் கருத்து வேறுபாடு உண்டு. அதனால் அவரது கவிதையில் உடன்பட்டுத்தான் அனைவரும் இங்கு வந்திருக்கிறார்கள் என்று யாரும் நினைக்க வேண்டாம். லீனா எழுதுவதை தடை செய்யுமளவுக்குச் சென்றிருக்கும் ஒரு நடவடிக்கையைக் கண்டித்துதான் இந்தக் கூட்டம்...” என்று தோழர்களைக் கணக்கில்வைத்துதான் ராஜன் கூறினார்.

அவர் பேசி முடிக்கின்றவரையில் அமைதி காத்த தோழர்கள் மறுபடியும் எழுந்தார்கள்.. இம்முறை ஆதரவுக் கூட்டத்தில் இருந்து ஒருவர் ஆவேசமாகப் பேச பதிலுக்கு இவர்களும் ஆவேசமாகப் பேச கனன்றது அரங்கத்தின் சூழ்நிலை.. யார் என்ன பேசுகிறார்கள் என்பதே தெரியாத அளவுக்குக் கூச்சலும், குழப்பமுமாக ஆள் மாற்றி ஆள் முறை வைத்துப் பேசினார்கள் தோழர்கள். திடீரென்று அவர்களே சட்டென்று அமர்ந்தார்கள்.

பின்பு மார்க்ஸ் அவர்களை கூல் செய்யும்விதமாக பேசிவிட்டு அடுத்தவரை பேச அழைக்க மறுபடியும் எழுந்தார்கள் தோழர்கள். இது 'விளையாட்டு'தான் என்பது எல்லோருக்குமே புரிந்தது. ஆனாலும் மார்க்ஸ் வயதில் பெரியவர்.. அவரால் வெளிப்படையாகச் சொல்ல முடியவில்லை.

இந்த நேரத்தில் ஆதரவுக் கூட்டத்தில் இருந்து யாரோ ஒருவர் 'டா' போட்டு பேச.. இதைத்தான் எதிர்பார்த்தோம் என்பதைப் போல பிடித்துக் கொண்டார்கள் தோழர்கள். இவர்களும் பதிலுக்குப் பேச்சுக் குறைவில் இறங்க.. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அரங்கத்தில் சரோஜாதேவி புத்தக வார்த்தைகளெல்லாம் சரளமாக புழங்க ஆரம்பித்தன. பாவம் தமிழன்னை.. அவளுக்கு நேர்ந்த கொடுமை..! நேற்று மட்டும் தோழர்கள் பேசியதைக் கேட்டிருந்தால் கூவத்தில் விழுந்தே செத்திருப்பாள்.

அதுவரையில் என் வரிசையில் அமைதியாக பார்வையாளரைப் போல் காட்டிக் கொண்டு அமர்ந்திருந்த ஒரு தோழர் சட்டென்று ஏதோ ஆவேசம் வந்தவரைப் போல் லீனாவின் கவிதைக்கு கோனார் உரை நிகழ்த்தத் துவங்கினார். 'செந்தமிழ்' இவரது நாவில் தாண்டவமாடியது.

இவருடன் ஒரு பார்வையாளர் மல்லுக் கட்டத் துவங்க.. திடீரென்று எனக்குப் பின்னால் உட்கார்ந்திருந்த ஒரு தோழர் எழுந்து தனது தோழருக்கு ஆதரவாகப் பேச திக்கென்றானது எங்களது பகுதியில் இருந்தவர்களுக்கு.. "ஆஹா.. தோழர்கள் நமக்கே பிலிம் காட்டுறாங்கப்பா.." என்று இடத்தைக் காலி செய்ய வேண்டியதாகிவிட்டது.

ஒருவழியாக லீனாவின் ஆதரவாளர்களை பெரும்பாடுபட்டு அடக்கிய மார்க்ஸ், தோழர்களில் ஒருவருக்கு பேசுவதற்கு வாய்ப்பு கொடுத்தார். ஆனால் நேரம் 2 நிமிடம் மட்டும்தான் என்று சொல்லித்தான் கொடுத்தார்.

பேசியவரோ, கைகளில் ஒரு பேப்பரை வைத்துக் கொண்டு "இதில் ஏழு கேள்விகள் இருக்கின்றன. அவற்றுக்கு எங்களுக்கு பதில் வேண்டும்" என்றவர், இந்தக் கூட்டத்துக்கு வந்ததற்கான ஒரு காரணத்தை முன் வைத்தார்.

லீனா தனது வலைத்தளத்தில் இந்தக் கூட்ட அழைப்பை பதிவு செய்யும்போது அதற்கான பிளாக்கர் லேபிளில் 'வினவு, ம.க.இ.க.' என்று எழுதிவிட்டாராம். எனவே இது தங்களுக்கான எதிர்ப்பு என்பது தெரிந்ததாலேயே இங்கே நேரில் வந்ததாகச் சொன்னார்.

இது எல்லாருமே வழக்கமாகச் செய்வதுதான். நானும் இந்தப் பதிவிற்கான லேபிளில் அதேபோல்தான் செய்வேன். இது படிப்பவர்களுக்கும், தேடுபவர்களுக்கும் எளிதாக இருப்பதற்காகத்தானே.. அவர்களைப் பற்றி எழுதியிருப்பதால் நேரில் போய் சண்டையிடுவதா..? இது சரின்னு பார்த்தா வலையுலகத்துல ஒருத்தராவது அடுத்த போஸ்ட் போட முடியுமா..? ம்.. என்னமோ போங்க..!

பேசிய இந்தத் தோழராவது சரியாகப் பேசியிருக்கலாம். இந்து மக்கள் கட்சியை எதிர்த்தும், குஜராத்தில் முஸ்லீம் பெண்கள் கொலை செய்யப்பட்டதைக் கண்டித்தும் பேசியவர் சட்டென்று டிராக் மாற்றி லீனாவிடம் ஒரு கேள்வி கேட்பதாகச் சொல்லி ஒரு 'நயமான, நாகரிமான' கேள்வியை எழுப்ப.. அதைக் கேட்டு சட்டென்று உஷ்ணமான லீனா ஏதோ சொல்லிக் கொண்டே முன்னால் வர.. ஆதரவுக் கூட்டமும் அவர்களை நெருக்க.. அமர்ந்திருந்த ஒட்டு மொத்தத் தோழர்களின் கூட்டமும் மேடைக்கு ஓடியது..

அப்புறம் நடந்ததெல்லாம் தூர்தர்ஷன்ல வர்ற டிவி சீரியல் மாதிரிதான். கேமிராவை ஸ்டேண்ட் போட்டு நிறுத்திட்டு கேமிராமேன் தூங்கப் போயிருவாரு.. வசனம் பேச வேண்டியவங்களெல்லாம் கேமிரா முன்னாடி வந்து பேசிட்டுப் போயிருவாங்க.. 'டாக்கிங் போர்ஷன் முடிஞ்சிருச்சு'ன்னு கேமிராமேன்கிட்ட வந்து சொன்ன பின்னாடி கேமிராமேன் எந்திரிச்சு வந்து கேமிராவை ஆஃப் பண்ணிட்டு ஸ்டேண்டை ரிமூவ் பண்ணிட்டு அப்புறமா குளோஸப் ஷாட் எடுக்கத் தொடங்குவாரு..

இதே மாதிரிதான்..! அதுவரைக்கும் வாட்ச் பண்ணிக்கிட்டிருந்த ஒரு சப் இன்ஸ்பெக்டர் "கூட்டத்தை முடிங்க.. பெர்மிஷன் சஸ்பெண்டட்.. ஆல் ஆப் கெட் அவுட்.." என்றபடியே உள்ளே வந்து வரிசை, வரிசையாக இருப்பவர்கள் எழுப்பிவிட்டவர், தைரியமாக கூட்டத்துக்குள் புகுந்து இரு தரப்பினருக்கும் நடுவில் நின்று கொண்டார்.

இப்போதுதான் மார்க்ஸ் போதும்டா சாமி என்று நினைத்தாரோ என்னவோ, "எல்லாரும் வெளில போங்க.. நாங்க உங்களைக் கூப்பிடலை.. வெளில போலாம்.." என்றார் தைரியமாக. இதை கூட்ட ஆரம்பத்திலேயே சொல்லியிருந்தால்..?

ஆனாலும் நமது தோழர்கள் தங்களது எதிர்ப்புக்களைத் தொண்டை கிழிய கத்திக் குவித்துவிட்டு, தயார் செய்து கொண்டு வந்திருந்த கோஷங்களையும் எழுப்பிவிட்டுத்தான் வெளியேறினார்கள். அவர்களுடன் வந்திருந்த பெண் தோழியர்கள் லீனாவையும், அவரது ஆதரவாளர்களையும் திட்டியதை காது கொடுத்துக் கேட்க முடியவில்லை. அதேபோலத்தான் தோழர்களும்..

'வெளியே போ' என்றவுடன் சட்டென்று வெளியில் போக எத்தனிக்கும் அளவுக்கு அவை நாகரீகத்துடன் தயாராக இருந்த தோழர்கள், எதற்காக கூட்டத்துக்கு வர வேண்டும்..? காரணம் புரிந்ததா..?

ச்சும்மா.. தங்களுடைய எதிர்ப்பை காட்டுகின்றவிதமாக..! "நாங்களும் இருக்கோம்.. பார்த்துக்குங்க.." என்று பலரையும் பயமுறுத்த.. "நாங்கள் நினைத்தால் எதையும் செய்வோம்.. எந்தக் கூட்டத்தையும் நிறுத்துவோம்.. தெரிஞ்சுக்குங்க" என்ற தங்களது நெஞ்சுர அராஜகத்தை நிலைநிறுத்தியிருக்கிறார்கள் என்பதைத் தவிர வேறென்னவென்று நினைப்பது?

இந்தக் கூற்றுக்கு மற்றுமொரு உதாரணம் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக எனது இனிய நண்பன் கவிஞர் சங்கராமசுப்பிரமணியனுக்கு இந்தத் தோழர்களால் நேர்ந்திருக்கும் கதி.

அப்போது நானும் அவருடன் அதே 'மின்பிம்பங்கள்' அலுவலகத்தில்தான் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தேன். இப்படியொரு சம்பவம் நடந்ததை கேள்விப்பட்டு மிகவும் வருத்தப்பட்டேன். வேறென்ன செய்வது..? தளவாய்சுந்தரம் அந்தச் சந்தர்ப்பத்தில் குமுதம் பத்திரிகையில் நிருபர்.. அப்போது எங்களுடன் பணியாற்றி வந்த இன்னுமொரு தோழரான ம.செந்தமிழன் இது போன்ற குழுக்களுடன் நன்கு அறிமுகமானவர். அப்படியிருந்தும் சங்கருக்கு உதவிகள் செய்ய முடியாமல் போனது குறித்து எங்கள் அனைவருக்கும் வருத்தமே..

சங்கரின் கதை குறிப்பிடுவது என்னவென்றால் இந்த மாதிரியான தோழர்கள், தாங்கள் நிஜ வாழ்வில் அமெரிக்க அண்ணனை போல் இருக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறார்கள் என்பதைத்தான் காட்டுகிறது.

காவல்துறையினர் இவர்களது நிகழ்ச்சிகளுக்கு தடை போட்டாலோ, அல்லது கைது செய்தாலோ, அல்லது தடியடி நடத்தி கலைத்தாலோ 'அதிகாரத் துஷ்பிரயோகம்..' 'அடாவடித்தனம்..' 'ஆட்சிக் கொழுப்பு' என்றெல்லாம் வர்ணிக்கும் இவர்கள், எந்த அதிகாரத்தின் கீழ் சங்கரின் இல்லத்தில் நுழைந்து அவரை மிரட்டினார்கள்..? யார் இவர்களுக்கு இந்த அதிகாரத்தைக் கொடுத்தது..? பிறகு எந்த முகத்தை வைத்துக் கொண்டு இவர்கள் ஆட்சியாளர்களை, அரசு அமைப்புகளைத் திட்டுகிறார்கள்..? கண்டிக்கிறார்கள்.

சங்கர் மற்றும் லீனாவின் கவிதைகள் பிடிக்கவில்லையா? எதிர்ப் பதிவு போடுங்கள்.. அது உங்களைத் தாக்கியதா..? காவல்துறையில் புகார் கொடுங்கள். அங்கு நியாயமி்ல்லையா..? நீதிமன்றத்தில் வழக்குப் போடுங்கள்.. வாதாடுங்கள்.. இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டப்படி அது தவறு என்றால் நிச்சயம் தண்டனை கிடைக்குமே.. அதைவிட்டுவிட்டு வீடு தேடிச் சென்று மிரட்டுவதும், இழுத்துச் செல்வதும் எந்த வகை கம்யூனிஸம்..? கம்யூனிஸத்தில் இதைத்தான் மார்க்ஸும், ஏங்கெல்ஸும் இவர்களுக்குச் சொல்லிக் கொடுத்தார்களா..?

இதோ இப்போது பால் சக்காரியாவை கேரள கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் ஒரு பிரிவினர் தாக்கியிருக்கிறார்கள். எதிர்க்கட்சியைச் சேர்ந்த ஒருவரின் சொந்த வாழ்க்கையில் அத்துமீறி நுழைந்து அசிங்கப்படுத்தியிருக்கிறார்கள்.. கொல்கத்தாவில் தஸ்லிமாவை கழுத்தைப் பிடித்து வெளியே தள்ளினார்கள்.. இதுதான் மார்க்சிய வழியா..? மார்க்ஸும், ஏங்கெல்ஸும் சொன்ன வழியா..?

லீனா தொடர்பாக குட்டிப் பிரசுரத்தில் சி.பி.ஐ.யும், சி.பி.ஐ.எம்.மையும் கேள்வி கேட்டிருக்கிறார்களே இந்தத் தோழர்கள்..! சங்கரராமசுப்பிரமணியன் என்றால் மட்டும்தான் அவரது வீட்டிற்குச் சென்று மிரட்டுவார்களா..? ஏன் இதே கேள்வியோடு மார்க்சிஸ்டு பொதுச்செயலாளர் ராமகிருஷ்ணன் வீட்டுக்குப் போய் அவரை மிரட்டுங்களேன்..? பிரகாஷ் காரத்தை முற்றுகையிட்டு கேள்வி கேளுங்களேன்.. இருபத்தி நாலு மணி நேரமும் திறந்தே இருக்கும் பாலன் இல்லத்தில் போய் சி.மகேந்திரனிடம் இதே போல், "வாங்க தோழர்.. ஒரு பஞ்சாயத்து இருக்கு.. 'புதிய கலாச்சாரம்' ஆபீஸ்ல போய் பேசிக்குவோம்.." என்று கூப்பிட்டுப் பாருங்களேன்.. முடியுமா இவர்களால்..?

முடியாது.. ஏனெனில் 'பாலன் இல்ல'த்திலும், 'வி.பி.சிந்தன் கட்டிட'த்திலும் கால் வைத்தால் எதிரணியில் லட்சம் பேர் திரள்வார்கள். தாங்க முடியாது. டிரவுசர் கிழிந்துவிடும். அதனால் தைரியமில்லை. ஆனால் சங்கரராமசுப்ரமணியனை பிடிக்கலாம். தாக்கலாம். இழுத்துச் செல்லாம்.. கேள்வி கேட்கலாம்.. ஏனெனில், ஏனென்று கேட்க சங்கரின் பக்கத்து வீட்டுக்காரன்கூட வர மாட்டான்..

இப்படி தன்னுடைய ஆளுமையை, தனது எதிர்ப்புச் சக்தியை வலியவர்களிடம் காட்ட முடியாமல், எளியவர்களிடம் காட்டுகின்ற இவர்களுக்கும், மணிப்பூரில் மனோரமா என்கிற ஆதிவாசிப் பெண்ணைக் கொடூரமாகக் கற்பழித்துக் கொன்ற இந்திய துணை ராணுவப் படையினருக்கும் மனதளவில் என்ன வித்தியாசம்..? (ஸாரி தோழர்களே.. விமர்சனம் கடுமையானதுதான்.. ஆனால் உண்மை சுடத்தான் செய்யும்..) ஒரு வித்தியாசமும் இல்லை.

துணை நிலை ராணுவம் செய்தது தங்களது பலத்தை மக்களுக்குக் காட்ட.. மனரீதியாக அவர்களை ராணுவத்தின் அடிமையாக இருக்க வைக்க..! நம்ம தோழர்கள் செய்ததும் அதே மனநிலையோடு தங்களது பலத்தை தங்களைவிட சக்தி குறைந்தவர்களிடம் காட்டுவதற்காகத்தான்..! இதை வேறெப்படி ஒப்பிடுவது..?

ஏழு கேள்விகள் கேட்டு அவர்கள் தயார் செய்திருந்த பட்டியலை இவர்கள் முதலில் எடுத்துக் கொண்டுபோய் உரிமையோடு சட்டையைப் பிடித்துக் கேட்டிருக்க வேண்டிய இடம் "தமிழக முற்போக்கு எழுத்தாளர்கள், கலைஞர்கள் சங்கம்"தான். போயிருக்கலாமே.. "ஏனப்பா நீங்களும் மார்க்சியவாதிகள்தானே.. மார்க்ஸ், ஏங்கல்ஸை படித்தவர்கள்தானே.. புரட்டியவர்கள்தானே.. நீங்கள் எப்படி லீனாவுக்கு ஆதரவு கொடுக்கலாம்" என்று கேட்டிருக்கலாமே..? உங்களுடைய இனிய தோழர் காம்ரேட் ச.தமிழ்ச்செல்வன் பதில் சொல்லக் காத்துக் கொண்டிருப்பாரே..! ஏன் போகவில்லை..?

ஆனால் இங்கே இளிச்சவாயர்கள் லீனாவும், அ.மார்க்ஸும்தான்.. ஏனெனில் இவர்களுக்குப் பின்னால் எந்தவொரு அமைப்பும் இல்லை.. ஆள் பலம் இல்லை. படை பலம் இல்லை.. அம்பு, சேனைகள் இல்லை.. இவர்களை என்ன வேண்டுமானாலும் செய்யலாம்.. கெஞ்ச வைக்கலாம்.. கதற வைக்கலாம்.. அழுக வைக்கலாம் என்கிற சர்வாதிகார மனநிலைதான்..

எந்தக் காலத்திலும் கம்யூனிஸ இயக்கத் தோழர்களுக்கு வரக்கூடாத மனநிலை இந்த சர்வாதிகார மனநிலைதான்.. ஆனால் இந்த இயக்கத்தினருக்கு வந்திருக்கிறது என்றால் இவர்கள் கம்யூனிஸத்தை தங்களுக்குக் கேடயமாகப் பயன்படுத்துகிறார்கள் என்றுதான் பொருள்.

நாடு இன்றைக்கு இருக்கின்ற நிலைமையில் மக்களுக்கு ஏதாவது ஒன்று என்றால் உடனுக்குடன் ஓடி வரக்கூடியவர்கள் கம்யூனிஸ இயக்கத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதுதான் இந்தியாவில் தற்போதைக்கு கண்கூடாகப் பார்க்கின்ற உண்மை. அப்படிப்பட்ட ஒரு இயக்கத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு இயங்குகின்ற ஒரு அமைப்பு இப்படிப்பட்ட ஒரு அராஜக மன உணர்வோடு தன்னை வளர்த்துக் கொண்டே வருவது அந்த அமைப்பினருக்கு மட்டுமல்ல.. நமக்கும் நல்லதல்ல.. நாட்டுக்கும் நல்லதல்ல..

ஏனெனில் மக்கள் கலை இலக்கியக் கழகம் இன்னொரு பக்கம் மக்களுக்கான, மக்களுக்கு நெருக்கமான பல விஷயங்களில் அழைப்பு இல்லாமலேயே தானாகவே முன் வந்து பலவிதப் போராட்டங்களை நடத்தி வருகிறது. நான் இல்லை என்று சொல்லவில்லை.

சிதம்பரம் நடராஜர் ஆலயத்தின் திருச்சிற்றம்பலத்தில் தேவாரம் பாடுவதற்குத் தடை இருந்தபோது அத்தடையை நீக்கவும், தேவாரத்தை மனமுருக பாடுவதற்காக பெருந்தவத்தோடு காத்திருந்த பெரியவர் ஓதுவார் ஆறுமுகசாமிக்காக சிதம்பரம் நகர மக்கள் கலை இலக்கியக் கழகத்தினர் எத்துணை பாடுபட்டார்கள் என்பதனை சமீபத்தில் நான் அங்கே சென்றிருந்தபோது அறிந்து கொண்டேன்.

நீதிமன்ற உத்தரவுப்படி ஓதுவார் ஆறுமுகசாமி தேவாரம் பாடுவதற்காக கோவிலுக்கு வந்தபோது மெயின் ரோட்டில் இருந்து அவரைத் தங்களது தோளில் தூக்கிக் கொண்டு போய் அந்த உலகாளும் நடராஜனின் திருச்சிற்றம்பல மேடையில் இறக்கி வைத்தவர்கள், இந்த மக்கள் கலை இலக்கியக் கழகத்தின் தோழர்கள்தான் என்பதை அன்றைக்கு தொலைக்காட்சிகளில் பார்த்தபோதும், பத்திரிகைகளில் படித்தபோதும் எத்தனை சந்தோஷப்பட்டோம்..?

சாமியே இல்லை என்றவர்களைக்கூட சாமியைப் புகழ்ந்து பாட கால் வலிக்க கோவிலின் உள்ளே ஓட வைத்ததுகூட சிவனின் திருவிளையாடல்தான்(எப்பூடி..? சைக்கிள் கேப்புல டிரெயின் ஓட்டுறேன் பாருங்க..!) என்று அப்போது நான் நினைத்துக் கொண்டேன். சந்தோஷம்.. பெருத்த சந்தோஷம்..!

இது போன்ற மக்களுக்கான போராட்டங்களின் வாயிலாகவும், போராட்ட வழிமுறைகளினால் மக்களை இன்னமும் நெருங்க வேண்டிய இடத்தில் இருக்கும் இந்த கழகத் தோழர்கள் இப்படி தேவையற்ற முறையில், நேர்மையில்லாத வகையில் நடந்து கொள்வது மக்களிடமிருந்து அவர்களை விலக்கத்தான் செய்யும். நாளை அவர்களைப் பற்றி சொல்லும்போதே, "ஆமாப்பா.. அவங்க வந்தாலே அப்படித்தான்.. ஏதாவது கலகம் பண்ணிக்கிட்டேதான் இருப்பாங்க.." என்பது போன்ற பாராட்டுரைகள்தான் கிடைக்கும்.. தேவைதானா இது..?

லீனாவின் இந்தக் கவிதை ஆபாசம்.. அந்த ஆபாசத்திற்கு எங்களது ஆசான்கள்தான் கிடைத்தார்களா என்று முழங்குகிறீர்களே..! இது போன்ற வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்தியே ஆத்திகர்களான நாங்கள் நெஞ்சார வணங்கும் எங்களது தெய்வங்களை பழித்துப் பேசுகிறீர்களே.. எழுதுகிறீர்களே.. பத்தகம் அச்சடித்து வெளியிடுகிறீர்களே..(ச்சும்மா ஒரு பேச்சுக்குத்தான்) நாங்கள் என்றைக்காவது ஏதாவது கேட்டிருக்கிறோமா..? இல்லையே..! கண்டு கொள்ளாமல் நாங்கள் பாட்டுக்கு எங்கள் வழியில் போய்க் கொண்டுதானே இருக்கிறோம்..!

ஏனெனில் இந்து மக்கள் கட்சியும், ஆர்.எஸ்.எஸ்ஸும், பஜ்ரங்தளமும், பி.ஜே.பியும், இன்னும் பிற அமைப்புகளும் கூக்குரல் போடுவதாலேயே இந்த இந்தியத் திருநாட்டில் ஆத்திகம் வளரவில்லை.. நாத்திகமும் செழிக்கவில்லை.

ஒவ்வொரு மனிதனும் சுயமான அறிவு, சுயமான நடத்தை, சுயமான செல்வாக்கு, சுயமான சிந்தனை வருகின்றவரையில் குடும்பத்துக்காக ஆத்திகத்தைச் சுமக்கிறான். ஏற்றுக் கொள்கிறான். ஆனால் அதன் பின்பு அவன் படுகின்ற வாழ்க்கை அனுபவங்கள் மட்டுமே அவனை ஆத்திகனாக நிலைக்க வைக்கிறதே ஒழிய.. யாரும் அவனை கோவிலுக்குள் இழுத்துச் சென்று நிப்பாட்டுவதில்லை.

இன்னும் எத்தனை பெரியார்களும், திராவிடர் கழகங்களும், நாத்திகக் கழகங்களும் வந்தாலும் ஆத்திக உணர்வு என்பது இந்தியாவில் மட்டுமல்ல, உலகமெங்கும் பரவத்தான் செய்யும். அதனை யாராலும் தடுக்க முடியாது..

அதேபோலத்தான் மார்க்ஸும், ஏங்கெல்ஸும், லெனினும் உங்களுடைய இன்ன பிற தலைவர்களும்.. அவர்களைப் பற்றி என்ன எழுதினாலும் அவர்களுடைய மதிப்பையும், மரியாதையையும் உங்களிடமிருந்தும் யாரும் அபகரிக்க முடியாது..

இப்போது எதற்கு இந்த வீணான போராட்டம்..? மேலேயும், கீழேயுமான குதிப்பு..? ஒரு கவிதை வந்தது. நீங்கள் எதிர்ப் பதிவு போட்டு எதிர்ப்பைக் காட்டிவிட்டீர்கள். முடிந்தது பிரச்சினை.. அடுத்த வேலையைப் பார்த்துவிட்டுப் போகலாம்.

நீங்கள் ஒரு கட்டுக்குள் இருந்து கொண்டு அமைப்பை நடத்துகிறீர்கள். இது போன்ற ஆவேசத்தையும், எதிர்ப்புணர்வையும் ஒரு கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைத்துக் கொள்ளலாம்.. போர்க்குணத்தை போராட்டத்தில் மட்டும் காட்டலாம்.. அரசு அமைப்புகளிடம் காட்டலாம்.. ராணுவத்திடம் காட்டலாம்.. காவல்துறையினரிடம் காட்டலாம்.. காட்டியிருக்கிறது கம்யூனிஸம்... உலகில் முதலில் தோன்றிய கம்யூனிஸம் இப்படித்தானே மலர்ந்தது.. ஆனால் தனி மனிதர்களிடம் தன் வீரத்தைக் காட்டவில்லையே..! அப்படிக் காட்டினால் அதற்குப் பெயர் கம்யூனிஸமும் இல்லையே..!

யோசியுங்கள் தோழர்களே..!


உஷ்ஷ்ஷ்.. அப்பா.. யாராச்சும் கொஞ்சம் சோடா உடைங்கப்பா..! மூச்சு வாங்குது..!


கடைசியா ஒரு விஷயம் தோழர்களே..! இதற்காக எனது வீட்டு அட்ரஸ் கேட்டு தயவு செய்து அலைய வேண்டாம்.. வீட்டுக்கு ஆட்டோவோ, டெம்போ வேனோ, மினி லாரியோ அனுப்ப வேண்டாம் தோழர்களே.. யாராவது ஒரு தோழரை சைக்கிளில் அனுப்பினாலே போதும்.. பெரியவர் உ.ரா.வரதராஜன் மாதிரி கேரியர்ல உக்காந்து எங்க வரச் சொல்றீங்களோ அங்க நானே வந்து ஆஜராகியிருவேன்..!

என்னடா இந்தச் சுள்ளான் நம்மகிட்டயே இப்படி பயமில்லாம பேசுறானே அப்படீன்னு நினைக்குறீங்களா தோழர்களே..?

ஹி.. ஹி.. எனக்குத்தான் என் அப்பன் முருகன் இருக்கானே..! அப்புறமெதுக்கு பயம்..? அவன் ஒருத்தனே போதும்..!

முருகா சரணம்.. முருகனடி சரணம்..!

வேல் வேல் வெற்றிவேல்..!

கந்தனுக்கு அரோகரா..!

முருகனுக்கு அரோகரா..!